Boswachterij Dorst!

Het is een grijze maandagochtend, half elf in Huize Groen in Kaatsheuvel. Vaders, op 1 dag na 83 jaar staat in sportief tenue klaar om naar zijn fitnessclubje te gaan. En Moederlief staat te trappelen om met haar twee dochters te gaan wandelen. We proppen ons in Suzi en rijden richting Dongen. Daar zetten we Costa aan, want mijn andere Tom-Tom ( Moederlief ) was het spoor bijster. Zo belanden we in natuurgebied Boswachterij Dorst, dat onder Oosterhout is gelegen. We parkeren Suzi bij de Seterse Hoeve, dat is een Brabantse Natuurpoort waar het startpunt is van vele wandel en fietsroutes.

Het gebied bestaat voornamelijk uit grove dennenbossen dat in het begin van de 19 e eeuw is aangeplant. Dit gebied stond bekend als de Seterse Heide. Omstreeks 1850 werd veel bos weer gekapt, omdat het gebied als militair oefenterrein in gebruik werd genomen. Er ontstonden zandverstuivingen, en de nabijgelegen buurtschap Seters moest zelfs met een eikenhakhoutwal tegen het oprukkende zand worden beschermd. In 1899 kreeg Staatsbosbeheer het gebied in bezit. Het werd opnieuw beplant en de militairen vertrokken naar elders.

We gaan goed voorbereid op weg, en hebben keurig de wandelknooppunten opgeschreven en volgen de blauwe route. Kletsend lopen Moeder en Zusjelief voorop en Pippie loopt er zoals altijd klikkend met haar camera achteraan te rennen. Het is groen in het bos, niet van de bladeren maar van de vele soorten mossen. Overal groeit het weelderig op stronken en takken, hele groene tapijten en paden. Verder gaan we weer, het is vooral bomen wat we zien, hééél veel bomen. Ik zie oude bomen, ielige bomen, gebroken bomen, gerooide bomen, bemoste bomen, bomen met bulten etc. Dan komt er een zandverstuiving in zicht en een afgegraven leemput. Die is ontstaan door de activiteiten van de voormalige steenfabriek "De Vijf Eiken".

Daar pikken we ook nog een verdwaald echtpaar op, wij vertellen heel stoer dat we de wandelknooppunten volgen en de weg wel weten. Op een gegeven moment staan we op een kruispunt van bospaden en de bewegwijzering is volledig verdwenen. Vertwijfeld kijken we rond, maar in de verte is de redding nabij. Twee stoere mannen komen aangejogd, en ik zwaai met beide armen en roep om hulp. Blijkt dus dat we nog maar een paar honderd meter van de Severtse Hoeve zijn verwijderd. Onze dank is groot, het waren ook twee leukerds, daar hadden we wel een beschuitje mee willen eten! Maar laten we ons deze keer maar keurig gedragen en we eindigen met een luxe tosti en een rivellaatje. Het was een wandeling waar we geen DORST van kregen!