Wandeling door het eeuwenoude Mastbos!

Het is bijna niet voor te stellen dat het Mastbos al meer dan 5 eeuwen oud is. Dus al meer dan 500 keer maakten het bos de cyclus van de seizoenen mee. Lente, zomer, herfst en de winter. Het dankt zijn naam aan de vele grove dennen die vroeger ' mastbomen' werden genoemd. Het bos heeft in de loop der eeuwen hout geleverd voor ondermeer het Kasteel van Breda en de Spaanse Vloot. Later leverde het ook masten voor de schepen van de VOC.

Op zaterdagmiddag parkeren we bij Grandcafé de Kogelvanger, ten zuiden van Breda. Vanaf hier start een Natuurbelevingsroute van Staatsbosbeheer. We steken de weg over en zien het eerste paaltje met een ree erop. Dus we zitten goed. Links en rechts worden we ingehaald door hijgende en puffende hardlopers. Die volgen het parcour van de Mastbostrail. Wij volgen onze eigen trail en zien aan onze linkerhand een vijver en rechts een hoge aarden wal. Deze wal diende vroeger als kogelvanger van het militaire oefenterrein. De vijver werd gebruikt voor het ' inwateren' van boomstammen. Dikke stammen van dennen werden gekapt en in de vijver gegooid en bleven daar 1 tot 2 jaar drijven. Door het ' wateren ' trok het hout niet krom en konden insecten de stam niet aantasten.

Daarna wandelen we over de lange rechten Mastenlaan. Verderop zien we stroken bos die gekapt worden, maar ook weer worden aangeplant. Het Mastbos is nog steeds een productiebos. We zien eeuwenoude bomen, indrukwekkende lanen en mooie doorkijkjes. In het zuiden van het Mastbos ligt een vlonderpad over de Galderse Heide. Gelukkig piepte de zon even tussen de wolken door om ons te verwarmen. Het is rustig, er loopt een man met een camera. Een oud echtpaar houdt elkaar stevig vast als ze samen over het vlonderpad schuivelen. We passeren een klein vennetje en lopen weer de bossen in. Langs het gehele pad liggen verspreide veren, een vogel heeft een gevecht op leven en dood  uitgevochten.

In de verte komt tergend langzaam een groot trekpaard aangeschommeld, zijn oude baas zit zonder zadel bovenop zijn brede rug. De oude baas stopt om een praatje te maken. We hebben een leuk gesprekje en gaan weer ieder ons eigen weg. Ik kijk nog een keer om. En werp een laatste blik op dit bijzondere duo. Een oud trekpaard , en een oude man, beiden in de winter van hun leven.Een bijzondere ontmoeting!

Een kopje thee bij een vennetje, en even later lopen we nog langs een militair oefenterrein. Swingend op de klanken van Supertramp lopen we over de lange rechte lanen terug naar het beginpunt. Met koude handen en oren kijken we weer terug op een leuke middag.