Ik was een beetje stekelig!

Grijze dag, dus we draaien ons programma om, ‘s ochtends de boodschappen en in de middag op stap. Misschien dat de zon dan wel schijnt, dat blijkt later een ijdele hoop te zijn. Moederlief en ik kibbelen wat af samen, we lijken op elkaar, allebei het hart op de tong. Dus hebben we wel eens een botsing. Laat naar bed, slecht slapen en vroeg eruit, dat is geen goed begin deze vrijdag. Dus we hebben een frontale botsing, om de krassen weer te repareren, koop ik een goedmakertje............ een cactus. Omdat ik een beetje stekelig was. Lachen natuurlijk, hij staat op de vensterbank te pronken.

Na de lunch gaan we gelijk op stap. Ik parkeer Suzi met een rotvaart naast een snelle zwarte boy. Die vermaakt zich wel op de parkeerplaats bij Café De Rustende Jager, vlakbij Udenhout. We zijn weer in de Loonse en Drunense Duinen, we volgen een zelf uitgezette route rond de Zwarte Berg. Het begin is al leuk, heuveltje op en heuveltje af, het is wel erg droog in het bos. Bruin is de kleur die overheerst met een beetje groen van enkele varens en natuurlijk de vele naaldbomen. De bomen hebben bizarre vormen, de wortels liggen vaak bloot vanwege het stuifzand. We komen uit bij een zandverstuiving. Ploeterend door het mulle zand volgen we de wandelpalen. Een smal pad over de toppen van de zandheuvels brengt ons bij een schitterend uitzicht over de zandvlakte.

We laten de grote zandbak achter ons en lopen verder richting de rand van het bos. Twee paardenmeisjes passeren ons en zeggen vriendelijk gedag. We komen uit in het gebied van de duinboeren. De katjes bloeien, een eerste voorbode dat het voorjaar er aan komt. Tot onze verrassing komen we uit bij het Boompjesven. Na een weidse vlakte, lopen we een stukje over een plankenpad. Het is verrassend nat, de kikkers zijn nog diep in slaap. Bij een bosrand loopt een kudde duinschapen, de tijd ontbreekt ons om een kijkje te nemen. We komen in tijdnood want ik moet mijn Adonis ophalen. Dus lopen we door, een houtduif was een vreselijke pechvogel. De grijswitte veren steken af tegen het bruin van de bladeren.

We missen een pijl, en komen uit op een mountainbikepad. Dat is niet de bedoeling, we zijn al laat. Gelukkig, de Wegwijstrien weet wel het juiste pad te vinden. Na een vermoeiende wandeling komen we uit bij Suzi. Instappen en wegwezen. Moederlief afgezet en net op tijd bij Chrisje. Nou, die was ook erg stekelig want hij heeft nu ook het Paulidesvirus. Iedereen daar heeft de griep, Manlief nu dus ook. Oh’ Oh’. Dat wordt een stekelig weekend!