Kalo Nero, Waar ben je nou toch?

Maandag 23 December

Opgesloten in ons huis op wielen. Storm, regen, hagel en onweer, dus weinig meegemaakt. Tussen de stortbuien door even naar Ghythio geraced, paar boodschappen en enigszins nat net op tijd terug voor de volgende plensbui. Welterusten.

Dinsdag 24 December

In de nacht wordt het rustig, in de ochtend is de hemel schoon gewassen. Wind uit het noorden, fris en in de zon lekker. Ik maak met de Professor en Konnie een lange strandwandeling richting Ghythio. De besneeuwde toppen steken prachtig af tegen de blauwe lucht. Een rustige dag voor Kerst.

Woensdag 25 December

-s’ Ochtends nog een wandelingetje langs het strand. Frisse noordenwind, daarna met jas aan en gezicht in de zon heerlijk buiten zitten. Rijk gevoel om dit te kunnen doen. In de middag uitgenodigd voor een kerstdiner, aangeboden door de eigenaar van de camping. Staan hier een aantal mensen bijna het gehele jaar. Het ons kent ons gevoel is sterk aanwezig. Een poosje gebleven, ben gewoon geen groepsmens. Griekse Adonis en de Professor zijn er al eerder tussen uit geknepen en bouwen hun eigen feestje, daar sluit ik me liever bij aan.

Donderdag 26 December

In de ochtend brommen we even naar Ghythio. Maar het is bar koud.......Laatste nachten is de temperatuur flink naar beneden geduikeld. Ghythio baadt in de zon, daarachter de besneeuwde toppen van het Tayghetos gebergte. Prachtig.

Ghythio is een klein havenstadje, ook wel bekend als de poort naar Máni. We rijden het plaatsje binnen en slaan rechtsaf een dam op, die ons naar het eilandje Marathonísi brengt. Hier staat de Tzanetákis Tower, waar nu een museum in gevestigd is. We kijken nog even bij de haven, waar de octopus al hangt te drogen voor de komende middagdrukte in de restaurants.

Later in de middag bezoeken we samen met onze nieuwe vrienden een vistaverne. We eten er fantastisch. Vers gegrilde kabeljauw, scampi's in tomatensaus, inktvis, een prachtige salade en begeleidt door de nodige tsipouro en wijn. Roezig gaan we later weer op de camper aan. Mooie dag.

Vrijdag 27 December

Na een warm afscheid van de Professor en Konnie, wat een lieve mensen toch, rijden we de camping af. Wat hebben we genoten van Máni. De bijzondere natuur, de bouwstijl, de oude kerkjes en de aparte maar toch aardige mensen. We zullen dit speciale stukje van Griekenland niet snel vergeten. Of we de ziel van Máni hebben bloot gelegd? Ik heb geprobeerd een stukje daarvan vast te leggen in mijn foto’s. Maar misschien is de grootste bekoring van de Máni juist wel, het onaantastbare en het geheimzinnige wat er nog rondwaart in de oude dorpjes met zijn woontorens. En wat buitenstaanders nooit zullen begrijpen.

Eerst op zoek naar gas, wat we vinden langs de weg richting Sparti. Daarna nemen we boven Sparti een stukje snelweg richting Meghalopoli. We willen naar de westkust, naar Kalo Nero. De eerste poging om daar naar toe te gaan mislukte, afslagje gemist en we zaten gelijk bij Kalamata in het zuiden. Gaan we het toch nu nog een keertje proberen. Hopelijk is het daar wat minder koud want Koning Winter is nu ook gearriveerd in Griekenland.

Iets voorbij Longanikos verlaten we de snelweg zonder tol te betalen. Nou, dat is knap van ons hoor, zijn we ze toch een keer per ongeluk te slim af. We hebben een route gevonden op de kaart die ons binnendoor naar Kalo Nero moet brengen. Ziet er heel simpel uit op de kaart. Jullie denken ook natuurlijk; Waarom gebruiken ze de navigatie toch niet? Nou, dat “Kreng” dat kent Griekenland niet, en ze verdomt het om het te spreken.

Het is een prachtige route, helaas bewolkt weer dus alles komt niet zo mooi uit op de foto’s. Er is genoeg te zien onderweg, vervelen ons geen minuut. Vooral rond het plaatsje Pharadisia (betekent Paradijs) is het heel erg mooi. Hier is het nog volop herfst. Het groen van de olijfbomen, roestbruin van de eiken en de kale takken van de platanen. Indian Summer in Griekenland. Sprookjesachtig mooi.

Een halfdroge rivier kronkelt door het landschap. We passeren het ene gehuchtje na het andere. De oude huizen hebben allemaal hun eigen waterput. Een lotusboom brengt nog wat laatste kleur met zijn oranje vruchten. Een canyon met in de diepte een kleine waterval.

Plotseling verschijnt er uit het niets een grote kudde geiten onder begeleiding van alleen vier honden. Zelden zulke mooie geiten gezien. De honden brengen ze waarschijnlijk naar hun baas. Wij klimmen weer over een bergpas. We zijn weer verdwaald zoals gewoonlijk. Maakt ook niet uit, de route is zo mooi De ene bocht volgt op de andere. Waar we uit gaan komen? We hebben geen idee, laten ons verrassen. Maar Kalo Nero zal het zeker niet zijn🙈😆.

Hoe we het gedaan hebben, weten we niet maar we komen weer uit in het zuiden bij Kalamata. We besluiten naar het ons bekende Pylos door te rijden. Met regen rijden we het stadje binnen en parkeren weer op ons oude plekje bij de haven. Morgen gaan we weer verder met onze zoektocht naar Kalo Nero. 😅🚍😁