Langs de kust naar Costa Bianca!

Vrijdag 22 November

Tijd om de wandelschoenen weer een keer aan te trekken. Prachtig weer vandaag. Even de tank volgooien, voor drie euries. Van de bromtol bedoel ik, die “Duitser” (camper) die lust wel een slokje meer. Via de dorpjes Megalochori en Vathi brommen we richting Kameni Chora. Het gehuchtje ligt aan de voet van de uitgedoofde vulkaan.

Bij het begin van het pad parkeren we, en daarna beginnen we de pijlen te volgen. Het gaat gestaag naar boven, met tussen door prachtige uitzichten op het eiland Aegina en daarachter Piraeus. Grote brokken vulkanisch gesteente, begroeid met mossen en kleine varens. Stil, hoe stil kan het zijn. Tegenwoordig is stilte een zeldzaamheid in de wereld van nu. Over de roodachtige grond klimmen we hoger en hoger. Het pad is goed aangegeven en je hoeft echt geen bergbeklimmer te zijn om deze wandeling te volbrengen.

We komen uit op een soort plateau, waar reusachtige rode rotsen met grote kracht ooit zijn uitgespuwd. Rauwe schoonheid. De uitgedoofde krater heeft een diameter van 100 meter en is 25 meter diep. De moedige wortels van een pijnboom vinden hun weg tussen het gesteente. Een pijl en het woord “Vulcano” brengt ons bij een hoge holte in de rotsen. Ik klauter naar binnen over de grote rotsen. Is dit nu een vulkaanmond? Ik heb geen idee, maar het voelt wel bijzonder om hier te staan in deze stenen wereld. In een artikel stond dat geologen vermoeden dat binnen afzienbare tijd een nieuwe uitbarsting tot de mogelijkheden behoort. Daar wachtten wij niet op, we dalen weer af over het smalle pad naar beneden.

Onderweg door Kameni Chora, komen we nog een dorpsvrouw tegen met een pas geboren lammetje in haar armen. Moeder schaap loopt er blatend achter aan. Bij de camper die we weer in de haven geparkeerd hadden worden we weer opgewacht door The Gang. Luid gakkend terroriseren ze heel de jachthaven.

Zaterdag 23 November

Het is weer tijd om verder te trekken. We laten Methana in een bedwelmende geur achter ons. Over de smalle en drukke weg komen we de infoborden tegen van Trizina en Devils Canyon. Allebei zeer de moeite waard. Twee jaar geleden waren we een weekje op het eiland Poros. En hebben daar vele avonturen beleefd, wij hebben meestal wel wat bijzonders en het boze oog had ons ook deze keer weer gevonden. Wie het leuk vindt om daar over te lezen, ga naar de reisverhalenindex op mijn reisblog en kijk bij 27 oktober t/m 4 november 2017.

Vandaag hebben we twee missies. Missie 1 “ de was”. Missie 2 “ Taart”. In Galatas parkeren we op de Free Parking tegenover het idyllische Poros. Ik kijk eens om me heen, geen optie om te blijven vannacht. Drukke weg en erg “smutzig” die parking. Zien we later wel. Geen wasserette in Galatas, wel op Poros. Wij met onze waszakken in een taxibootje naar de overkant, zo gepiept, is ook maar 250 meter. Souzi de wasvrouw was snel gevonden. Missie 1 geslaagd. Griekse Adonis heeft honger, we strijken neer op een terras voor ouzo/wijn en mezé. De tijd moet toch doorgebracht worden totdat de was klaar is. Wat later volbrengen we ook Missie 2. Twee jaar geleden kochten we regelmatig taartjes in een verrukkelijk zaakje. Nou, ze zijn nog steeds heel lekker. Aanrader.

We besluiten nog te gaan rijden terwijl het al half vijf is. Over de smalle bochtige weg gaan we alvast richting Ermióni. Het is niet ver, net voordat het duister invalt parkeren we op de parking waar ferry’s naar het eiland Hydra vertrekken. Voor 5 euro staan we veilig en op stevige ondergrond want ze geven regen op.

Zondag 24 November

Een deel van de nacht fikse plensbuien. Het is zwaar bewolkt en het blijft zo nu en dan regenen. We vertrekken. De weg slingert tussen velden met witte kolen en maroeli ( romaanse sla) en ontelbare olijfbomen. Wetlands langs de kust. En vuilnis, heel veel vuinis. Jammer. Jammer. Valt ons wel op dat het zuiden nog vuiler is dan het noorden. Het regent weer. We rijden Ermióni binnen, besluiten op de grote parking aan de haven te gaan staan. Uitzicht op de dansende vissersbootjes, de wind trekt aan. Tussen de buien door maken we nog een wandeling over het schiereiland Ermióni. Een mooie wandeling, met veel bankjes in een groen pijnboombos met enkele restanten van een Byzantijnse stadsmuur en antieke tempel.

In de nacht breekt de hel los. Rollende donders, slagregens, harde wind, en zo uren aan een stuk. Zeus is nijdig en hij laat het duidelijk merken.

Maandag 25 November

Een nieuwe dag breekt aan. De lucht is schoongewassen. We hadden het plan om het eilandje Spetses te bezoeken. Maar de ferrytijden zijn erg ongelukkig, dus we tuffen verder langs de kust. In heel dit gebied trouwens veel dure villa’s. Op eens zien we in deze rijke buurt een vervallen hotel. Donkere gezichten kijken naar ons op, aarzelend wordt er gezwaaid. Een asielzoekerscentrum, boordevol vluchtelingen. De contrasten zijn groot.

Bij het plaatsje Kranidi gaan we dik de fout in. In plaats van er omheen, komen we in het smalle drukke centrum terecht. Poehh! Poehh! Griekse Adonis bleef de kalmte zelf, ik zat met klotsende oksels en een knoop in mijn maag. Het was centimeter werk. Maar we komen er zonder schade van af. Camperen is spannend zeg!!!

Ons doel is om te overnachten bij het strand van Salánti, ook wel Costa Bianca genoemd. Ik moet gelijk aan de drukke Costa’s in Spanje denken. Maar niks is minder waar, we komen uit in een verlaten baai met fikse plassen van de afgelopen nacht gevallen regen. Er is een strand vol stenen wat met een beetje fantasie ‘bianca’ genoemd kan worden. Er staat nog een campertje, ik ga even buurten bij deze oudere Zwitserse dame. Ze woont al 4 jaar in haar camper met haar twee honden. Moedige kunstzinnige vrouw.

Ik maak nog een wandeling langs de zee, in de verte rolt de donder. Ik hoop dat Zeus zijn eigen rustig houdt vannacht.