Het mastiekdorp Mesta en afkoelen in de Olymbi’s grot!

Geen vers broodje vandaag, alles dicht. Ja, zondag natuurlijk. Wij zijn al lang de tel kwijt, de dagen glijden zomaar voorbij. Dan gaan we maar ontbijten in Mesta. Dit mastiekdorp is werkelijk een juweeltje, het was heerlijk om daar rond te wandelen.

We waren vroeg deze zondagmorgen. Rijdend langs de mastiekplantages en begeleidt door het gezang van de cicades gaan we richting Mesta. Een oude Chioot zwaait naar ons en we zwaaien uitbundig terug. Verderop passeren we een ezel, de berijdster gaat aan het werk. Ze is getekend door het zware leven. Wij maken een stop bij een zwijgzame vrouw die snedes aan het aanbrengen is in de mastiekbomen. Ze wilde niet op de foto.

Onze ‘grijze’ Suzi parkeren we onder een boom aan de rand van het beschermde dorp. We beginnen aan onze ontdekkingstocht door het middeleeuwse stadje. De sfeer heeft ons direct te pakken. Eerst een ontbijtje, een piepklein zaakje in een smal straatje serveert ons tyropitha en loukomades, bladerdeeg met feta en een soort beignets met honing. Goed begin van deze hete dag.

Vroeger hadden de huizen aan de rand van het dorp de functie van stadsmuur. Er waren geen vensters of deuren aan de buitenkant van het dorp. Het dorp had maar één ingang, deze lag aan de noordzijde. Alle straten liepen dood, zodat eventuele indringers zich geen raad meer wisten. De huizen stonden allemaal met elkaar in verbinding en in geval van uiterste nood kon men het dak op vluchten en de indringers van bovenaf aanvallen.

We wandelen door de overdekte steegjes, vele huizen zijn gewoon nog bewoond. Van andere huizen zijn de bewoners weg getrokken naar het verre Amerika. Vlakbij de middeleeuwse oude waterput is de centrale hoofdingang, ook wel ‘captain’s door’ genoemd. We dwalen door de nauwe straatjes, uit de openstaande deuren komen etensgeuren naar buiten drijven. Op het plein zitten twee oude oma’s koffie te drinken. Zwaluwen vliegen door de straatjes, kleine winkeltjes openen hun deuren. Voor ons is het tijd om afscheid te nemen van dit bijzonder fraaie mastiekdorp.

Bij het dorp Olymbi, slaan we een weggetje in richting de Olymbi’s cave. We hebben geluk en kunnen gelijk met nog twee andere toeristen mee de grot in. De grot is meer dan 50 meter diep. Het is in ieder geval heerlijk koel en vochtig. De weinig inspirerende Griek die ons de tickets verkoopt, begeleidt ons ook de grot in. Hij is een man van weinig woorden. Hij kan beter een andere job gaan zoeken, want van hem werden we niet veel wijzer. Griekse Adonis wees hem nog even op de vieze toiletten en de stemming die er zo wie zo niet was bekoelde aanzienlijk. De grot was mooi maar niet spectaculair. Na een half uurtje stonden we lekker afgekoeld weer buiten.

We rijden naar het haventje van Limenas. Een vistaverne aan het water is snel gevonden. In het heldere water krioelt het van de karpers. Ze worden gevoerd door de toeristen. Na onze lunch is het tijd om te relaxen aan één van de vele strandjes. Het was een mooie morgen!