Meisjes uit de Polder!

Zondag 1 Maart

Mijn zusje en ik, zijn geboren en opgegroeid in het landelijke dorpje Hoornaar, gelegen in de weidse polders van de Alblasserwaard. Ik kan terugkijken op een gelukkige jeugd in een klein huis, in een rustige, vredige omgeving. Herinneringen aan lange warme zomers. Vroeg in de morgen balancerend over de plank die over de sloot lag achterin onze tuin. Struinend door het lange gras, nog vochtig van de morgendauw, steeds verder de groene polder in.

Het geel van de boterbloemen, slootjespringen, en hutten bouwend in het hooiland tot wanhoop van de boer. Later op de dag op de fiets naar de Donk, om te gaan zwemmen in een afgegraven zandput. Picknickend op een geruit kleed met kleffe boterhammen met gebakken ei en een glaasje priksinas. Het staat in mijn geheugen gegrift, zomers vol geluk. In de winter schaatsen op de Wiel, vlakbij ons huis. Een buurvrouw trakteert ons op warme chocolademelk met dikke brokken speculaas. Het leven was goed in de polder.

Zusjelief is de polder trouw gebleven. Ze woont nog steeds in alle tevredenheid tussen de weidse groene vlakten, doorbroken door strakke rijen bomen en rechte sloten. Ik ben een zwerver, overal gewoond, nieuwsgierig, reislustig en ongedurig. Maar we blijven allebei meisjes uit de polder.

Het is guur en koud deze zondagmorgen als we parkeren in Waardhuizen gelegen in het Land van Heusden en Altena. Het kleine dorp is verzonken in een diepe zondagsrust. We wandelen het dorpje uit en steken een rotonde over om uit te komen bij het riviertje de Alm. Langs de Alm staan rustbankjes die door kunstenaars uit de streek zijn ontworpen. Er zijn bijzondere exemplaren bij. Langs het water lopen we richting de kerktoren van Uitwijk, maar voordat we daar aankomen slaan we linksaf. Een luid geklok van de kalkoenen komt ons tegemoet. Het mannetje met zijn gekleurde lellen en aanhangsels aan zijn kop probeert een vrouwtje te imponeren met zijn staartveren en zijn geroep. Grappig om te zien.

Een recht pad brengt ons bij een aantal grienden. Een griend is een vochtige akker waarop wilgenhout wordt verbouwd. Iets verderop langs de Alm werden er tijdens de ruilverkaveling in 1968, gebroken botten, scherven van bekers en vuursteensplinters ontdekt. Op deze vindplaats blijkt 3500 jaar voor Chr. een jachtkamp gevestigd te zijn geweest van de oudste bewoners van het Land van Heusden en Altena. Een bankje en een gedicht maken deze plek een mooi rustpunt langs het water. Het riet wuift in de wind, een weidse blik over de groene polders.

In een boom vinden we per ongeluk een ‘schat’, een zogenaamde caché. We hebben de schat maar iets beter verstopt, hij was wel heel makkelijk te vinden. We steken een drassig weiland over, in het gras de resten van een haas. Deze haas was echt het haasje!😳 Halverwege de route ligt Restaurant Le Grand Jardin. We stonden te twijfelen, konden we daar wel naar binnen, een zaak met zo’n sjieke naam.....Wij in wandeltenue en met modderschoenen naar binnen, daar werden we allerhartelijkst ontvangen. Het blijkt binnen een beetje vergane glorie te zijn. Na opgewarmd te zijn, vertrekken we weer en slaan de Waardhuizenseweg in. Langs dit landelijke weggetje staan mooie huizen met prachtige tuinen, maar er staat één buitenbeentje tussen. Een vervallen huis, een soort ‘tokkies’ in de polder. Een verzameling van oude spullen, landbouwwerktuigen, de gekste dingen zien we. We kijken ons ogen uit.

Langs een smal weggetje, spot ik nog paarse boerenkool en er staat een heus kanon op ons gericht. En jullie maar denken het is saai in de polder, nou echt niet! Er valt altijd wel wat te genieten. Wij blijven gewoon Meisjes uit de Polder.