Wie was Mie Pieters?

Vrijdag 6 Maart

Rond de klok van tien lopen we het bos in bij de Baksevenseweg in Moergestel. We hebben een missie, en die nemen we zeer serieus. We gaan uitzoeken wie Mie Pieters was. Onze zoektocht begint bij het Galgeven, één van de grootste vennen van Oisterwijk. Het meet 16 hectare en is drie meter diep. 

Begin 19e eeuw kwam het ven in handen van de familie Van den Bergh, Tilburgse textielfabrikanten. Die gebruikte het ven om wol in te wassen. Ook werd er vroeger door recreanten veel gezwommen in het ven. En dat zwemmen en schaatsen was levensgevaarlijk. In het gevaarlijke ven trad namelijk veel ‘kwel’ uit. Dit is grondwater dat het hele jaar door van dezelfde temperatuur is. ‘s Zomers waren de kwelplekken kouder dan het omringende water. Wat bij zwemmers kramp veroorzaakte. En ‘s winters zorgde de (relatief) warme kwel voor dunne plekken in het ijs. In de loop der tijd hebben dan ook heel wat zwemmers en schaatsers het leven gelaten op het Galgeven.

Tussen de bomen door schemert het spiegelende water van het ven, een smal pad leidt ons tussen de rhododendrons door rond het ven. Wat heeft dit ven nu te maken met Mie Pieters? Vroeger gingen de heren Van den Bergh nogal eens jagen hier in de omtrek. Louike van Den Bergh had hier ook een boerderijtje, en die heeft daar een jachthuis van gemaakt. Als de heren dan moe waren van het jagen of vissen, dan kwamen ze hier uitrusten, natuurlijk met de nodige borreltjes. En Louike heeft het toen verpacht aan Mie Pieters dat moet rond 1875 geweest zijn.

Mie Pieters was een vrouw met karakter. Ze kon met iedereen overweg, of het nou Jantje Spons, Panis Venus of een meer gezeten burger was. In de omtrek waren geen goede wegen. Hier was alleen de hei, het bos en hier en daar wat moeras. Alle mensen uit de buurt leefden van de hei, ze strikte zo nu en dan een haasje, vingen een paar visjes en daar leefden ze van. Verder was er geen vertier. Ze hadden alleen maar Mie. Mie was een en al vriendelijkheid, het was een geweldig mens. Ze gaf alles weg wat ze had. Hier in de buurt werden bijna alle huwelijken in die tijd gekoppeld door Mie Pieters, ofschoon ze zelf nooit getrouwd is.

Veel waters en vennen lagen in de buurt van het café, zoals het Baksven, Schaapsven en het Galgeven. In de Helleputten werd vroeger veel gevist. Ook in het café van Mie Pieters kon wel eens een vismaaltijd besteld worden, als er tenminste iets gevangen werd. De prijs voor zo’n vismaaltijd was dan 15 of 30 cent. Twee Oisterwijkse schilders hebben in 1925 een muurschildering in het café gemaakt. Deze muurschildering is nog steeds te bewonderen in dit historische café.

Mie heeft zeker bijna 50 jaar in het café gezeten. Toen ze stopte als kasteleinsvrouw vond iedereen dat vreselijk. Het café bleef nog wel Jagers-en Visserslust heten, maar de mensen noemde het voortaan Mie Pieters. In 1936 overleed ze in het RK Gasthuis in Oisterwijk.

We komen uit bij het Schaapsven, in dit mooiste ven werden vroeger de schapen gewassen, voordat ze werden geschoren. Het water werd er voedselrijker door. Misschien groeien er daarom nog altijd waterlelies. Dan gaan we richting Mie Pieters. Dus als jullie hier ooit in de buurt zijn, breng een bezoekje aan het gezelligste café van Brabant. 

Wij ploeteren verder over de modderige paden en drassig grasland, alles zeiknat van al die regen. Nog een stuk bos en we komen weer uit bij de auto. Wij weten nu wie Mie Pieters was.  Ze is hier tussen Tilburg en Oisterwijk een begrip! Ik vond het in ieder geval een prachtig verhaal.