Off The Road Again!

Jullie kennen vast wel die song van On The Road Again, gezongen door countryzanger Willie Nelson. Nou, bij ons was het vanochtend meer van Off The Road Again. Mijn achterbumper voelt aan of die gereviseerd moet worden. Nu raakt alles wel in verval boven de vijftig, dus dat kan er ook nog wel mooi bij. Maar het was een mooie ochtend!

We vertrokken bijtijds, de hoogste berg van Limnos moet nog beklommen worden. Eerst richting Thanos, Kondias en dan gaat het off the road. De berg zie ik dreigend in de verte naar me loeren. We moeten alleen het juiste weggetje naar de top zien te vinden. Een aantal keren rijden we verkeerd, maar het is weer genieten (video). We komen uit bij de bron in Thermi. Daar had ik me heel wat mooiers bij voorgesteld, maar het zijn alleen een aantal kranen waar warm water van 42 graden Celsius uit komt. Maar we hebben het juiste weggetje ontdekt. Een oud mannetje wijst ons de weg. Hij vertelt ons dat hij zich niet kan herinneren wanneer hij voor het laatst op de top was geweest. Ik kijk wantrouwig om me heen naar die berg. Chrisje stuurt de Sprinkhaan in de juiste richting.

Een drietal geitenversperringen en een weg vol distels passeren we, waardoor ik met mijn lange stelten de lucht in moet om al die doorns te ontwijken. We moeten nu de Sprinkhaan achter laten, de zogenaamde weg is te slecht. We moeten het nu op eigen kracht doen. Mijn Griekse Adonis zegt; Het is niet zo ver hoor, Pippie! Dat had natuurlijk al een waarschuwing voor me moeten zijn. Want als hij zo iets zegt, dan is het meestal het tegenover gestelde. En zo was het ook! Maar in wat een onaards mooi landschap zijn we terecht gekomen. Vol met gele toortsen en wegschietende hagedisjes tussen de stenen. Ploeterend in de brandende zon volg ik de witte stippen. Overal komt gelukkig een eind aan dus ook aan dit leuke relaxte wandelingetje. Ik sleep me nog een steile  trap op en kom uit op de top bij het kerkje. Chris luidt van blijdschap dat ik het geredt heb de klok en bezorgt me een doodschrik door het geluid.Maar de beloning is groot, een overweldigend mooi uitzicht over een groot deel van het eiland (video).

Na een rustpauze, lopen we in een snel tempo naar beneden. De zon brandt, nog even en ik ben net zo rood als mijn jurkje. Wegwezen hier! We trakteren elkaar op een lunchje in Myrina. En dat gaat het toch echt gebeuren. We gaan de zee in.