De Ogen van de Venetiërs!

Woensdag 4 December

Camping Thines komt zachtjes rond de klok van acht tot leven. Dan zijn wij al heeeeel lang wakker. Bij Griekse Adonis is de poetsmanie weer toegeslagen. Ik probeer beslag op de wasmachine te leggen. Maar dat valt nog niet mee. Elke keer ga ik kijken en dan heeft iemand anders gauw zijn wasje er weer in gedaan. Je kan het er maar druk mee hebben.

Later is het tijd om de omgeving te gaan ontdekken. Negen kilometer verderop ligt één van de ogen van de Venetiërs, namelijk Methoni. Het andere oog is Koroni. Dit waren de laatste rustplaatsen van de Venetiërs alvorens ze de Oriënt ingingen. Net zoals Koroni, was Methoni een belangrijk handelscentrum in de middeleeuwen. Tot in de 19e eeuw woonde men binnen de vestingmuren van de Venetiaanse burcht. De muren waren kilometers lang.

Langs het kustweggetje zien we al in de verte de verdedigingstoren Bourtzi, die gelegen is op de zuidelijke punt van het schiereiland. Hoe dichter we bij Methoni komen, des te duidelijker zien we de kilometers lange vestingmuren. Heel mooi. Door de imposante poort lopen we het Methoni Castle binnen en kan onze ontdekking beginnen van dit bijzondere stukje Griekenland met zijn interessante geschiedenis. 

Een reusachtige pilaar van paars graniet staat eenzaam in het landschap. Rechts langs het kerkje liggen eeuwenoude resten van de muren, begroeid met vetplanten met gele bloemen. De zee beukt wildt tegen de puntige grijze rotsen. We naderen de Sea Gate, Porta di San Marco. Hoge torens, diepe kerkers en een weergaloos uitzicht. In de verte het eiland La Sapienza, ook wel Goat Island genoemd omdat er wilde geiten voorkomen.

In het donker beklimmen we de trap van de verdedigingstoren Bourtzi. Prachtige constructie. Dit fort in de zee heeft een rauwe grijze schoonheid, zo mooi. Onder de indruk lopen we terug, we bekijken nog een Osmaans badhuis. Vol met indrukken brommen we weer terug naar onze thuisbasis Camping Thines. Yes! De wasmachine is vrij!

Donderdag 5 December

Het is fris. Zal het hier dan toch ook winter worden? Ik maak een wandelingetje in de buurt van de camping. Later in de middag lopen we nog naar het kleine badplaatsje Finikounda. Ze is zachtjes in haar winterslaap gegleden. De luiken zijn gesloten, geduldig wachtend op het volgende seizoen. Een poes loopt zoekend door de straat. Een paar dorpsbewoners nemen de dag door onder het drinken van een Griekse koffie. Bloemen bloeien. De winter is toch nog ver weg, de zon geeft zijn warmte af. Tijd voor ons om de ligstoelen weer eens uit te proberen.

Vrijdag 6 December

Het is weer eens tijd voor een paar smeuïge campingroddels. Onze linkse Duitse buren zijn heel aardig. Hij is een professor, en een echte hoor. Heel de dag zit hij in zijn stoel voor zijn camper. Sigaretjes rokend tuurt hij met een peinzende blik naar de zee. Mijn eigen Griekse professor heeft wel een klik met hem, hele gesprekken over filosofie. Ben ik tenminste even verlost van mijn Griekse Adonis zijn getuut.

Onze rechtse Duitse buren, zeggen geen Boe of Bah. Gelukkig zit er een heg tussen. Bij ieder klein zonnestraaltje gaan de stoelen voor de camper. En komt er een dikke bruingebakken buik tevoorschijn, glimmend van de zonneolie. Zijn hoofd is ook kaal, bruin en glimmend.

En we hebben hier ook een echte campinggek. Zeg maar een soort dorpsgek. Rolf, ook een Duitser. Ik heb niks tegen Duitsers hoor, het komt toevallig zo uit. Hij slaapt in een tentje, helemaal achter de toiletgebouwen. Heel de dag “spaziert” hij met zijn ijsmuts op over de camping. Je kan hem niet ontlopen. Gisteren liep hij te spazieren in een veel te groot motorregenpak. Ik tuur eens naar de lucht en vraag; Verwacht je regen?  Nee hoor, die had ik nog in de auto liggen zegt hij serieus. Laat in de middag kom ik hem weer tegen, hij liep zoekend rond te kijken. Ik vraag; Ben je iets kwijt? Nee, ik zoek een “kartoffel”. Rare snoeshanen wonen er op de camping.

We maken ons klaar om Cape Akritas te gaan ontdekken. En jullie raden nooit wie er met ons mee gaat touren. Juist, de Professor. Zijn vrouw blijft op de hond passen. Even later staan de motormuizen startklaar. De Professor heeft zelfs een stoer bikersjack voor de gelegenheid aangetrokken. Nou, we zullen hem een avontuurtje geven. Bij het bord Tsapi Beach verlaten we de doorgaande weg en gaan off the road. Ik kijk regelmatig achterom of de Professor het nog volhoudt op zijn stoere bike. Nou, het gaat gesmeerd. Bij het idyllische Tsapi Beach vragen we de weg, want we weten niet precies hoe we bij de Cape moeten komen. Het wordt een zoektocht over steile weggetjes tussen de olijfbomen. 

Dachten we op het goede pad te zitten, weer fout. Keren en over het steile weggetje weer naar beneden. Dat ging niet zonder slag of stoot. De wielen van de stoere bike van de Professor gleden weg, dus een beetje tegenwicht was nodig. Hij bleef onverstoorbaar, wat een hunk. Het landschap is weer bijzonder, door erosie gevormde berghellingen begroeid met Aleppodennen. De heide is bijna uitgebloeid, de verdroogde bloemstengels van de salie steken omhoog tussen de fluweelzachte zilverkleurige bladeren. Uiteindelijk komen we tot vlakbij het uiteinde van Cape Arkritas. We moeten het opgeven. De bike van de Professor kan het gevecht met de rotsige weggetjes niet meer aan. Maar onze geleerde motormuis is helemaal gelukkig. Hij roept helemaal blij; Wat een fantastische Vrijdag! Leuk toch.

Verkleumd komen we weer op de camping aan, met vijftig kilometer op de teller.

Zaterdag 7 December

Vandaag een relaxdagje. In de morgen aardig wat regen, later klaarde het wat op. In de middag nog een klein tourtje met de brommer. Tussen de olijfboomgaarden rijden we van dorpje naar dorpje. Maar het was flink afgekoeld door de regen, dus gauw weer naar de warme camper.

Zondag 8 December

Vandaag gaan we het andere oog van de Venetiërs bezoeken, namelijk Koroni. En de Professor gaat ook weer gezellig mee. Klokslag tien reden we van de camping af, en een half uurtje later rijden we het kleine havenstadje aan de baai van Messinia in. Er is zelfs markt vandaag en gezellig druk. Met een kilo walnoten rijker, lopen we door de smalle straatjes richting de ruïnes van de oude Venetiaanse burcht. Vlak onder de burcht is de visserswijk met kleurrijke huisjes. In deze burcht staan nog enkele woonhuizen en ook het nonnenklooster Timíou Pródromou. 

We werden uitgenodigd door een nonnetje om het klooster te bezoeken. Wat we niet konden weigeren natuurlijk. In het klooster bevindt zich ook het hoogste punt van het kasteel. Mooi uitzicht op Zagabeach en in de verte het Taygetisgebergte. We slenteren naar de haven, en in een oude ouzerie vleien we ons neer op de Griekse stoeltjes. Over zee uitkijkend laten we ons de tsipouro/wijn begeleidt door Mezé weer goed smaken.

Koroni mag je niet missen. Dit authentieke stadje met zijn smeedijzeren balkons en zijn oude vervallen herenhuizen heeft heel veel charme. Wij brommen weer naar Finikounda, morgen wordt het voor ons weer tijd om verder te gaan. En de Professor die zullen we wel een beetje missen. Lieve groet!