Zoektocht naar ons rode koffertje!

 De dag om terug te keren naar ons leventje in Nederland is aangebroken. Rond 9 uur arriveren we in Gavrio, waar we de mishandelde Panda inleveren en tickets kopen voor de ferry van kwart over tien. We schepen in op de boot die ons in twee uur naar de havenplaats Rafina zal varen. Als we de kust van Rafina naderen, zien we de schade die de bosbrand in het badplaatsje Mati op 23 juli heeft veroorzaakt. De dodelijke bosbrand kostte aan 99 mensen het leven en tientallen huizen en grote stukken bos werden door het vuur verwoest.

We arriveren in de haven van Rafina en wij gaan vanaf het deck naar beneden om onze bagage op te halen. Ik kan jullie vertellen dat het boze oog heeft toegeslagen. Twee weken hebben we het onheil op een afstand gehouden. En op onze laatste dag heeft hij ons gevonden. Waar is ons rode koffertje gebleven? De grote grijze hebben we gelukkig, maar waar is die rode? Chrisje sprint naar buiten en speurt in het rond of hij de dief kan vinden. Ik wacht binnen in de buik van het schip en klamp een medewerker van de boot aan. Help! Ons rode koffertje is zoek!

We wachten tot iedereen is vertrokken, er blijkt een koffer achter te blijven in de bagageruimte. Het is een rode. Maar wel een andere kleur rood, en ons koffertje was heel wat zwaarder en droeg een hippe zwarte bagageriem. Pippie Speurneus duikt met haar neus in de achtergebleven koffer om de inhoud aan een minitueus onderzoek te onderwerpen. Nou dat leverde wat op hoor! Ouderwetse krulspelden, de Tena Lady’s vlogen me om de oren en een grote stapel witte onderbroeken in het laatste hippe model tot navelhoogte. Maar wat een geluk, ik vind een adres in Athene en telefoonnummer. Chris gaat aan het bellen en op een gegeven moment wordt er eindelijk opgenomen. Een warrige oude vrouwenstem, ze had haar eigen koffer nog niet eens gemist. Nou wij de onze wel! Er volgt een moeizaam gesprek om uit te vissen in welke wijk ze woont. Athene is een grote metropool met 4,5 miljoen inwoners en vele wijken. Dus de zoektocht naar ons rode koffertje kon beginnen.

We duiken een taxi in en die brengt ons in drie kwartier voor de deur in een buitenwijk van Athene. Ik zeg nog; Oh’ wat zal ze blij zijn dat we haar koffer brengen. Maar niets is minder waar. Ze staat ons op te wachten met haar broer, allebei dik in de zeventig. Die broer begint ons te beschuldigen dat wij hun koffer hebben meegenomen. Nou, ik heb mijn Griekse Adonis nog nooit zo kwaad gezien, hij sloeg rood uit van nijd. Hij zegt  tegen die vreselijke man; En wie betaalt de alle kosten die we hebben moeten maken omdat jullie zo stom zijn geweest. Er volgde enig verbaal geweld. Ik zeg; Bel de politie maar! En dat was het toverwoord, daarna werden ze zo mak als lammetjes. Ze betalen de helft van de taxikosten en wij vertrekken. Jeetje, heel onze middag weg. We hadden lekker willen gaan eten en nog wat boodschappen willen gaan doen. Niets van dit alles. Staan we hier in een drukke buitenwijk. Een uur in de bus richting vliegveld en we gaan eerst eens bijkomen van al dit gedoe. Waarom hebben wij dit ook altijd.

Verder verloopt de terugreis gesmeerd en om 1 uur -‘s nachts zijn we thuis na een enerverende dag met zoektocht naar ons rode koffertje. Maar wat hebben we het weer leuk gehad, veel gezien en gedaan. Het weer viel wat tegen door de harde wind maar daar konden we wel mee leven. Jullie allemaal bedankt voor de leuke reacties daar was ik altijd weer benieuwd naar. We gaan er weer een leuke winter van maken. Blijf me volgen!