Zuster Pippie🤒, is even niet thuis!

Mijn Griekse Adonis is ziek, het is geen aanstelleritus, hij heeft echt de griep. Dus wie moet er voor hem zorgen, juist ik. En degene die mij goed kennen, weten dat ik geen moederlijk en verzorgend type ben. Maar ik liep hem toch achterna met paracetamolletjes, dekentje, thermometer, sinaasappeltje persen enz. Algauw woedde er een oorlog in Huize Eleftheriadis, er was niks met mijn Griekse patiënt te beginnen. Maar ik heb mezelf overtroffen hoor, ik ben rustig en geduldig gebleven, al deden mijn kaken zeer om mijn mond gesloten te houden.

Dus het was even afzien en toen kwam er nog een patiënt op mijn pad. Buurman Leo, een echte Krasse Knar van 84 lentes jong, daar ging het de laatste tijd ook niet zo lekker mee. Hij had een vooruitziende blik om ons de huissleutel te geven. En zo nu en dan deden we een paar boodschapjes voor hem. Ik sta maandagochtend op het punt om naar mijn werk te gaan, wordt er bij buurman Leo op de deur gebonsd. De wijkverpleegster, gelukkig had ik een sleutel, en we vinden Leo in de keuken op de grond. Gevallen, gelukkig waren er snel hulptroepen en kon ik gerust naar mijn werk. Tot onze grote schrik hadden ze Leo niet gehouden in het ziekenhuis en vonden we hem ‘s avonds in een beschamende situatie. Er was geen verpleging en familie te bekennen. Volgende morgen hetzelfde, toen ben ik maar gaan bellen, want Leo kon absoluut niet alleen blijven. Wijkverpleging ingeschakeld en die namen gelukkig alle zorg over. Zuster Pippie was gelukkig niet meer nodig, wat een opluchting. Een Griekse patiënt is genoeg. Toch was ik er wel een beetje van slag van.

Er moest die week ook nog gewoon gewerkt worden, gelukkig was ik vrijdag en zaterdag vrij. Ik vond dat ik wel een uitje verdiend had. Zaterdag ben ik met Moederlief en Tante Ria ( ook twee zusjes) richting Moergestel gescheurd. We ontsnappen nog net aan het carnavalsgebeuren, wat op het punt stond om los te barsten. We parkeren op de Zandstraat, en we hebben er zin in hoor. Even rust in het hoofd.

Klein stukje dorp, we zijn hier echt in carnavalsland. Wij duiken het bos in en komen uit bij het Brandven. Zelf de zon doet zijn best om er door heen te komen. Er staat een bankje met de tekst; Dit is Toppie! Daar zijn wij het helemaal mee eens. Via verschillende bospaden komen we uit bij het Groot Kolkven. Mooi, het mysterieuze donkere water en het contrast van het witte verdroogde gras. We passeren heidevelden, sparren en berkenbossen. Met allemaal hun eigen bijzondere kleuren. Struiken begroeid met hangende mossen en niet te vergeten de altijd aanwezige elvenbanken. Een verliefd stelletje pikt gauw ons bankje in. Verder dan maar, even verder op tijd voor een glaasje wit en een broodje. Een wandelgroep passeert ons en roepen vriendelijk gedag. Wij zijn ook bijna bij ons eindpunt en we gaan tevreden weer op huis aan.

Ik ga weer eens bij Chrisje kijken, hij is nu patiënt af. Maar er wacht weer een nieuwe patiënt op me. Nu ligt Zusjelief in bed met hoge koorts, volgende slachtoffer van de griep. Dus Zusje, even geduld, Zuster Pippie komt eraan.