Het Poldertje Pompveld!

Zondagochtend tegen 9 uur stop ik in Meeuwen voor de deur van Zusjelief. Even later rijden we 3 km. verder door het kale polderlandschap naar Babyloniënbroek. Dit dorpje is ons bekend omdat hier vier mooie dartele boerendochters zijn opgegroeid, die nichtjes van ons zijn. Wij zijn op weg naar het natuurgebied Pompveld. Begin jaren ' 60 vond in het Land van Heusden en Altena een ingrijpende ruilverkaveling plaats. Goed, de kavels kwamen dan wel beter bij de boer te liggen, maar voor natuur en landschap was het een ramp. De streek werd grotendeels gladgestreken en lijkt sindsdien op de Noordoostpolder. Overal? Nee, één poldertje ontsprong de dans: Het Pompveld.

We parkeren bij de start van de wandeling. Direkt een idyllisch plaatje, een weiland vol goudgele boterbloemen en een merrie met haar pasgeboren veulentje. Ik sta te fotograferen, en opeens hoor ik Zusjelief gieren van de lach. Er liepen nog een paar paarden en een kleine hengst bestijgt een iets grotere merrie. En we krijgen op de vroege morgen een hele show voorgeschoteld. Nou, nou, ik heb maar geen foto's gepubliceerd anders gaat Pippie's reisblog op 'zwart'.

Na dit enerverende begin op de vroege morgen lopen we het wandelpad af. Het pad loopt om het poldertje heen. Midden in het gebied ligt namelijk een nog werkende eendenkooi, dus helaas verboden voor wandelaars. We passeren grienden, bossen, weilanden en riet moerassen. Het verbaast ons dan ook niet, dat hier ook een populatie reeën huist. Het is erg vochtig , het gras is nat en de natuur dampt. Struinend door het natte gras, passeren we veel meidoorns aangetast door de processierups. Als ze de ene boom kaal hebben gegeten gaan ze naar de buurman. Wat een plaag is dit!

Lopend langs een populierenplantage komen we uit in een mooi stukje Oud-Hollands landschap met oude knotwilgen aan beide zijden. Mooi! Verderop is de vegetatie weer heel anders. Vol met paars bloeiende distels, die druk bezocht worden door de Putters. Deze mooie vogeltjes zijn dol op de zaden van de distels. Verderop neemt Zusjelief een sprintje, ze dacht dat de twee witte logge dikbillen stieren waren. Maar na enig onderzoek blijken het twee stoere dames te zijn met een flinke bilpartij. Aan het einde van de wandeling komen we nog langs een kleine windmolen. Omdat het poldertje hoger ligt dan de omgeving, malen windmolentjes water van buiten naar binnen. Anders zou het Pompveld leeglopen en verdrogen.

We hebben een leuke ochtend gehad en veel gelachen. We kunnen ons nu goed voorstellen hoe dit kale polder landschap er in vroegere tijden heeft uitgezien.