Winterblues!

Het is winter, koud, grijs, donker en meestal somber weer. Als kind al, vond ik de winter de meest vervelende periode van het jaar. Sneeuw en ijspret daar maakte je mij niet blij mee, ik zat lekker warm bij de kachel met een boek. De conclusie is ; Pippie lijdt aan de winterblues! Om die winterdip weer van me af te schudden, heb ik weer vele uitjes gepland, en verschillende vakanties alweer geboekt. Laatste weken geen tijd gehad, ik had het te druk om heel Gorinchem en omstreken te voorzien van de geurtjes en smeersels van Rituals.

Ik ben het jaar 2018 begonnen met een wel heel explosieve wandeling, zo we knallen er weer lekker tegen aan in het nieuwe jaar! We parkeren de auto achter de Efteling en steken de weg over richting de voetgangersbrug over de N261. Eerst komen we nog langs een weiland vol ooien, waar zo te zien een ram erg veel plezier heeft gehad. Aan de andere kant van de brug vind je het herdenkingsmonument in de vorm van een V2 bom. Op het herdenkingsmonument na is er weinig wat nog herinnert aan het explosieve verleden van dit gedeelte van Nationaal Park De Loonse en Drunense Duinen. Tenzij je weet waar je moet kijken, dus Pippie was gelijk weer boven op het nieuws!

Officieel heet deze wandeling de M.A.St.-wandeling. M.A.St. is een afkorting voor "Munition Ausgabe Stelle". Met andere woorden, ten tijde van de Tweede Wereldoorlog lag hier een munitiedepot van de Duitsers. Dit depot was meerdere voetbalvelden groot. We volgen de witte pijlen, het is erg koud, de oostenwind blaast ons om de oren. Nog wat dappere eikenbladeren klampen zich vast aan de takken, wetende dat ze de strijd toch echt gaan verliezen. Aan beide zijden van het bospad zien we grote rechthoekige " parkeerhavens", hier parkeerde de Duitsers hun voertuigen, die ze met camouflagenetten afdekten. Daarna slaan we linksaf, en zien we enkele grote bomkraters. In de oorlog werden op tal van plekken in de dichtte bossen munitiedepots aangelegd. Toen ze de oorlog dreigde te verliezen, wilden ze niet dat de munitie in de handen van de Geallieerden zou vallen en daarom bliezen ze alles zelf op! Dit gebeurde op Dolle Dinsdag, 5 September 1944.

We lopen ook nog langs de rand van het munitiecomplex, en zien ook nog een mitrailleursnest, en even verder op een latrine. De wandeling eindigt weer bij het oorlogsmonument. De zon ging zachtjes onder en het werd nog kouder. Tot onze schrik was de 4 al een eind in de klok, en werd het toch echt tijd voor een slok.

Zo de kop is eraf met dit eerste vertelsel , ik hoop jullie in het nieuwe jaar weer te vermaken met mijn kleine en grote belevenissen!