Heimwee…..naar Mani…..

Maandag 9 t/m Woensdag 11 Oktober 

Ik heb heimwee naar Mani…..naar het dramatische landschap. Mani is robuust, wild, ongekunsteld…..echter dan echt, niks te verbergen. Misschien vind ik wel iets van mijzelf terug in dit stenen landschap…..
Voor mij persoonlijk één van de mooiste delen van Griekenland.

Vanuit Kalo Nero rijden we naar het altijd levendige stadje Pylos. Griekse Adonis is een beetje ziek…..hij heeft koorts. Tjaaa, moet je maar niet pootje gaan baden in ijskoud water in een donkere kloof….maar dit meisje uit de polder heeft nergens last van 😉
Maar….. ik belandde wel in een aflevering van Ja Zuster! Nee Zuster!
Paracetamolletje? Nee Zuster! Sapje? Nee Zuster! Beschuitje dan? NEE ZUSTER! 🤯💣
Nou, zoek het dan maar lekker uit! Ja Zuster! 🙈🤷‍♀️ Ik ga lekker een stukje lopen…..wat zijn die mannen toch lastig als ze ziek zijn…..😅😂

Vanuit Pylos stuurt Griekse Adonis de camper richting Kalamata…..maar die grote drukke stad laten we links liggen, geen zin in.
We rijden eindelijk Mani binnen…..
Mani bevindt zich op de middelste van de drie grote uitlopers van de Peloponnesos. Dit gebied wordt gekenmerkt door steile kusten, bijna geen stranden en havens en door het vrijwel ontoegankelijke Tayghetos gebergte. De toegang tot dit onherbergzame gebied was en is slechts via twee wegen mogelijk, vanaf Kalamata en vanaf Gythio. De Turken hebben Mani ook nooit kunnen veroveren…..
De Maniaten waren beroemd om hun krijgslustige onstuimigheid en gevreesd als zeerovers. Onderling waren ze ook erg vechtlustig. Tot in het midden van de vorige eeuw voerden de buurdorpen oorlog met elkaar. Op Mani golden strenge wetten van de eer; bloedwraak was er aan de orde van de dag…..
Eind van de middag strijken we neer op Camping Kalogria voor een paar dagen…..vlakbij het pittoreske dorp Stoupa.

Donderdag 12 Oktober

Ik heb een dipje…..reismoe, reizen is vermoeiend, veel indrukken….soms is het veel.
We gaan toch even toeren op de brommer…..Eerste stop is bij een uitzichtpunt…..Stoupa ligt schilderachtig te wezen aan de voet van het Tayghetos-gebergte. Iets verder parkeren we en wandelen het dorpje Pyrgos binnen. Er hangt een sfeer van geleefd leven…..de muren vertellen verborgen verhalen…..Het dorp maakt een uitgestorven indruk maar er wonen en leven hier toch echt mensen. Langzaam rijden we verder tussen de olijfboomgaarden, die afgebakend zijn met stapelmuren…..

Kastania…..een prachtig authentiek dorp met hele oude kerkjes. Een pleintje met de gerestaureerde Dourakis Tower. Griekse Adonis blijft achter…..ik loop alleen stil door de eeuwenoude “geschilderde” straatjes,…..passend in deze omgeving. Ik kijk even bij de hoogst gelegen kerk……op de oude vergrijsde muren een aantal geheimzinnige symbolen, voor ons onbegrijpelijk, voor anderen waarschijnlijk vol betekenis. Zo zou ik uren kunnen dwalen…..maar er staat iemand ongeduldig op me te wachten.

We rijden terug…..mijn ogen dwalen over het landschap…..het oneindige blauw van de zee….mijn hart danst…..

Het verlangen.
Altijd en overal dat eeuwige verlangen……