Areópoli en de omgeving van Itylo!

Maandag 16 December

Niks veranderlijker dan een camperaar. Gisteren dachten we blijven nog een nachtje, vanochtend besluiten we te vertrekken. Buiten Aghios Nikolaos begint de weg direct te stijgen. We passeren een paar mooie dorpjes, vooral Thalames zag er bezienswaardig uit. Een aantal zeer oude kerkjes, vrijwel langs de weg, en die is smal, zo smal. We kunnen net tussen de huizen door, gelukkig geen tegenliggers. Vervolgens een prachtig uitzicht op Trachila, het dorpje ligt schilderachtig in de diepte bij een uitstulping van de kust. Langzaam rijden we tussen de olijfboomgaarden door, die afgebakend zijn met stapelmuren. Het landschap verandert langzaam, het wordt droger. We zien olijfbomen, cipressen, steeneiken en de groene bolvormen van de wolfsmelk. 

We naderen ons doel, en voorbij Itylo beginnen we te dalen richting de baai van Limeniou. Daar vinden we een plaatsje op een parking in het kleine gehuchtje Karavostasi. Even later krijgen we gezelschap van Deense camperaars. Gezellige praters, je kan bijna niet ontsnappen. Maar we knijpen er brommend gauw tussenuit.

Boven de baai ligt het Turkse Kelefá Castle, de bastions van de ommuring staan er nog, maar verder is er van het kasteel weinig over. Maar we hebben een machtig uitzicht op de kloof van Milolangada, die een natuurlijke grens vormt tussen Máni-Buiten en Máni-Binnen.

We crossen weer naar beneden en verkennen nog even het kleine dorpje Neo Itylo. Dat stelt verder niet zoveel voor, de meeste huizen zijn vervallen of afgesloten. Later nog in het zonnetje, het is toch nog 20 graden vandaag. Nog wat plannen gemaakt voor de komende dagen.

Dinsdag 17 December

Areópolo is het historisch centrum van Máni. Hier begon Pétros Mavromicháli de opstand tegen de Turken. Zijn beeld staat op het grote plein in het midden van het stadje. Achter het plein ligt de oude wijk, waar we heerlijk een poosje door heen dwalen. Ik zie weer een paar prachtige stoere kerels. De mannen zien er ruig en mannelijk uit, met snorren en baarden. Hun haren dragen ze lang en golvend net als de vroegere Spartanen waar ze van afstammen. Mijn hart gaat er sneller van kloppen. Oeps! Bijna vergeten dat ik getrouwd ben😉

 Paar boodschappen en terug naar de camper. Even later maken we kennis met Nikos de visser. Hij heeft een vriendin en dat is echt een pracht van een meid. Als hij aan komt varen wacht ze met smart op hem in de haven. Hij voert haar lekkere visjes, jullie raden het al, het is een .....zeeschildpad. Ik kon er geen genoeg van krijgen om naar haar te kijken.

Later gaan we nog even touren door de omgeving rond Itylo. Het landschap is dor en rauw. De naam Máni komt ook van droog en boomloos. We maken even een stop in het kleine gehucht Gherma, dat bestaat uit een vervallen woontoren en een paar huizen. Langs Kato Karea belanden we weer in de bewoonde wereld namelijk in Itylo. Hier werden slaven verhandeld in de 16-18 eeuw tussen de Venetianen en de Turken.

Woensdag 18 December

Rustig ochtendje. Griekse Adonis wacht op Nikos de visser om een maaltje vis te kopen. Hij komt thuis met twee kilo vis voor twaalf euro. We moeten een voorraadje aan leggen, morgen gaan we weer verder de Binnen-Máni in. En daar is weinig te koop. Verse groenten zijn helemaal moeilijk te krijgen.

In de middag zoeken we het weer hoger op. Ons doel is het hoogste punt van de baai. Nou ons scheurijzer moest er aan geloven hoor. Steil omhoog, over een smal betonnen pad werden we nagestaard door een kudde koeien. We komen boven bij een klein kerkje uit. Wat een uitzichten weer. We zien het dorpje Limeni, het water kleurt turquoise. Het machtige gebergte met de witte mutsen van sneeuw. Hier zien we goed hoe Binnen-Máni gescheiden wordt door de kloof en de baai, van Buiten-Máni. Morgen trekken we verder de Binnen-Máni in. We kunnen niet wachten om ons te laten verrassen door dit bijzondere stukje Griekenland.