De Binnen-Máni, een bijzonder stukje Griekenland!

Donderdag 19 December

Uitgezwaaid door de Deense camperaars vertrekken we uit Karavostasi. Eerste stop Areopoli, de supermarkt. Daarna tuffen we verder. In een slow tempo nemen we de afslag naar de Dhiros Cave. Dit grottenstelsel is het grootste en kleurrijkste in Griekenland. Eén van de grotten, de Glifádagrot bezichtigen we met een boottochtje over een onderaardse rivier. Zeker de moeite waard, jammer dat tijdens het boottochtje niet op bijzondere punten even gestopt wordt om beter rond te kunnen kijken. Het gaat allemaal wel heel snel.

Tussen Pyrgos Dirou en Geroliménas ligt de 17 km. lange Beschaduwde Kust. Deze kuststrook, ooit één van de dichtstbevolkte plekken van Máni, is beroemd om de talrijke Byzantijnse kerken die er tussen de 10de en 14de eeuw zijn gebouwd. Er zijn ook veel ruïnes van Maniotische torens. Nou, zijn wij niet zo van de kerken maar die torens, die intrigeren ons des te meer. We zijn nu diep in de Binnen-Máni doorgedrongen.

We installeren ons op de parking in Geroliménas. Dit in de 19de eeuw gestichte dorp heeft één van de weinige havens van Máni. Het dorp is niet zo speciaal, maar de ligging maakt alles goed. De baai van Geroliménas wordt namelijk aan een zijde volledig gedomineerd door een indrukwekkende steile kust. Er loopt zelfs een wandelpad steil omhoog naar het plateau waarop diverse Maniotische dorpjes liggen.

Vrijdag 20 December

Wakker worden met het geluid van de zee. Precies om 9 uur brommen we het dorp uit. We hebben er zin in. Het landschap is kaal, maar indrukwekkend. Langs de weg groeien overal kleine wilde narcissen. Roofvogels zweven hoog in de lucht.

We naderen Vathia, dit is het best bewaarde torendorp van Máni. De slanke torens op de heuvel lijken heen en weer te bewegen tegen de achtergrond van de hemel en de zee. De Manioten zien zichzelf als afstammelingen van de Spartanen. In de 15de eeuw vluchten Byzantijnen naar Máni, zij werden de Nyklianen, een aristocratische groep die alleenrecht had op het bouwen van woontorens om zich tegen bloedvetes te verdedigen. Belangrijke clans waren de Mavromichális -clan uit Areopoli. De Grigorákis-clan uit Ghythio en de Toupákis-clan uit Kardamyli.

Door de geïsoleerde ligging heeft de oorspronkelijke cultuur lang stand gehouden. Deze cultuur wordt gekenmerkt door trouw aan de clan. Er wordt veel waarde gehecht aan de geboorte van een zoon. De vrouwen zingen geïmproviseerde treurzangen waarbij hoofd en haar omlaag hangen.

We besluiten door te rijden en op de terugweg dit bijzondere dorp te bezichtigen. Brommend gaan we verder. Door heel Máni lopen loslopende koeien. Een moeder brengt haar kalfje in veiligheid. Even een stop bij Marmari, het mooiste strand van Máni. Verderop een kerkhofje met graven in Mánistijl. We komen aan in het gehuchtje Kokinoghia (wat rode aarde betekent). Hier vandaan loopt een wandelpad naar de vuurtoren op Cape Tenaro.

Nou, ik moest er aan geloven hoor. We willen toch op de uiterste zuidelijke punt van het Griekse vasteland gestaan hebben. Over de droge kaap strompel ik achter Griekse Adonis aan, die als een berggeit zijn weg zoekt. Elke keer denk ik; We zijn er! Dus niet, weer zo’n rot stuk over dat rotsige pad. Niet vallen hoor! roept Manlief. Prompt lig ik languit in de stekelbush. Griekse Adonis hijst me overeind, en met een hand vol stekels en een zere knie kom ik er nog goed vanaf. Anders had het toch echt een “Even Apeldoorn Bellen” momentje geworden, op zo’n verlaten kaap. Moedig ga ik verder en bereiken we de vuurtoren en kunnen we weer iets afvinken van onze To Do lijst. De terugweg heuvelafwaarts ging aanzienlijk sneller gelukkig.

We rijden ook nog even naar het uitzichtpunt boven Porto Kágio. De baai zo blauw, mooi. Terug richting Vathia. We lopen een rondje door het bijzondere dorp met een groot aantal woontorens. Een grappige rode kater loopt gezellig heel de route met ons mee. Genoeg voor vandaag, mijn hoofd loopt over van alle indrukken.

Zaterdag 21 December

Met het scheurijzer brommen we over de weg naar het plateau op de hoge klif. Het wandelpad laten we over voor de echte diehards. Boven op de klif liggen diverse gehuchtjes, ze bestaan vaak maar uit een paar woontorens in diverse stadia van verval. Een enkele wordt nog bewoond. We stoppen bij een kerkhofje. Ik wil dat even nader bekijken. Het is meer een dorpje van de doden. Kleine huisjes met daarin een aantal graven. Kaarsen, olielampjes en foto’s zorgen ervoor dat de overledenen niet vergeten worden.

Het wordt steeds kouder op de brommer en we besluiten terug naar de camper te gaan. Rond de middag vertrekken we. We gaan de oostroute nemen richting Ghythio. De weg begint gelijk te stijgen, het is een bewolkte dag. De Winter is begonnen. Het ene na het andere dorpje passeren we, de weg is goed maar smal. Gelukkig is het niet druk. Maar wat een mooie route. Net zo mooi als de indrukwekkende westkust van Binnen-Máni.

Het lijnenspel van de stapelmuren op de kale bergen. Kleine eeuwenoude kerkjes, opgaand in het rauwe landschap. Griekenland wat ben je toch mooi. De vlag van de revolutie “Vrijheid of Dood” wappert fier in de wind op een woontoren. Trots volk die Manioten. Een prachtige bok met sierlijke horens kijkt ons na, een spreeuwenwolk voert een dans uit in de lucht.

Bij Kotronas is het passen en meten om door het dorp heen te komen, hier is de weg slecht. We besluiten door te rijden naar Ghythio. En wel naar Camping Mani Beach. Met een fles bubbels eindigen we deze mooie dag voor de camper van de Professor en Konnie. Yamas!

Zondag 22 December

Ons uitzicht uit het camperraam is over het strand en de nooit vervelende zee. Ik loop een stuk over het zandpad langs de zee. De wolken zijn zwaar van de regen, die later op de dag zeker gaat vallen. Een verlaten nest van de zeeschildpad, die haar eieren hier heeft achtergelaten. Hopelijk hebben enkele schildpadjes de zee kunnen bereiken. Een vogelspoor in het zand.

Ook even de camping verkennen, we blijven hier tot na de kerst. Camping Mani Beach is een beetje een smoezelige camping. Er zijn niet veel campings open, dus weinig keus. Maar we hebben een prachtig  plek, en de douche is warm. Hij ziet er ook heel hip uit, die douche bedoel ik, de tegels zijn nog uit de jaren zeventig, dus bijna weer trendy. Wij gaan ons hier wel een paar dagen vermaken.

Ik wens jullie allemaal, ook namens Griekse Adonis, hele fijne Kerstdagen! 🎄⭐️😇