De Ziel van Máni!

Vrijdag 13 December

Met een waterig zonnetje vertrekken we uit Pylos. Over de E082 tuffen we langzaam richting Kalamata. We rijden de afslag naar de Polylimnio watervallen voorbij met pijn in ons hart. Een volgende keer. Het heeft afgelopen nacht weer zo geregend, het kan niet anders dan dat de paden modderig en glibberig zijn. En vandaag is het ook nog eens...... Vrijdag de 13de. En wij willen het lot niet tarten want wij zijn ervaren pechvogels.

Kalamata laten we links liggen, geen zin in grote en drukke steden. We rijden het gebied de Máni binnen. Máni is één van de meest woeste en ruigste gebieden van Griekenland. Het bevindt zich op de middelste van de drie grote uitlopers van de Peloponnesos. Dit gebied wordt gekenmerkt door steile kusten, vrijwel geen stranden en havens en door het vrijwel ontoegankelijke Tayghetos gebergte. De toegang tot dit onherbergzame gebied was en is slechts via twee wegen mogelijk, vanaf Kalamáta en vanaf Ghythio. De Turken hebben Máni ook nooit kunnen veroveren.

De Maniaten waren beroemd om hun krijgslustige onstuimigheid en gevreesd als zeerovers. Onderling waren ze ook erg vechtlustig. Tot in het midden van de vorige eeuw voerden de buurdorpen oorlog met elkaar. Op Máni golden de strenge wetten van de eer; bloedwraak was er aan de orde van de dag. 

We rijden de Buiten-Máni binnen, het is gelijk van Wow! Wat een natuurschoon weer. De ene bocht volgt op de andere haarspeldbocht. Onze ogen maken overuren. Op de hoogste toppen van de bergen zien we sneeuw liggen. Net voordat we gaan dalen richting de kust maken we een stop om van het uitzicht te genieten. Daarna rijden we het mooie Kardamyli binnen, helaas geen plekje om te stoppen. Verder langs het toeristische Stoupa, komen we op onze bestemming aan, het vissersdorpje Aghios Nikolaos.

We parkeren op de parking bij het kleine haventje. Ik stap uit de camper en mijn ogen dwalen gelijk af naar de zee. Een wilde, woeste zee, hoge golven met schuimende kammen. Deze zee past helemaal bij de bewoners van dit gebied, de Maniaten. Hij is ook wild, ongetemd en rauw. Ik kan niet wachten om de komende tijd te proberen, de ziel van Máni te ontdekken.

Zaterdag 14 December

Gisterenavond nog de camper verplaatst. De golven werden nog hoger en woester, dus een plekje in de luwte gezocht. De barometer geeft slecht weer aan, en dat arriveerde in de nacht. Slagregens, onweer, windstoten, de hele reutemeteut. Campertje stond er van te schudden. Het tikte niet zachtjes op het camperdak maar het kletterde venijnig.

 Gelukkig werd het rond de middag droog, konden we eindelijk Aghias Nikolaos verkennen. Het kleine vissersdorp heeft een intiem haventje. Rond het haventje een paar leuke café’s en taverne’s. Er loopt een fiets/wandelpad langs de ruige kust naar buurdorp Stoupa. Ik blijf gefascineerd door de zee, eerste maal dat we zo’n wilde zee zien in Griekenland, meestal is hij heel wat lieflijker. Aan de linkerkant van de haven loopt een lange promenade. Er langs ligt een soort scherenkust, begroeid met zoutwaterplanten die constant geteisterd worden door de wilde branding. De oerkracht van de zee, heeft een tijdloze schoonheid.

Een eenzame visser heeft zijn hengel uitgegooid. De zon gaat onder, vergezeld door weer een mooie wolkenlucht. Morgen gaan we aan onze ontdekking van de Máni beginnen. We kunnen niet wachten.

Zondag 15 December

Eindelijk, het weer is wat beter. Een heldere blauwe lucht, de wind is iets gaan liggen. Even tanken en dan nemen we de afslag richting Kastania. Hoger en hoger gaan we. Even een stop in het gehuchtje Pyrgos, smalle steegjes met verlaten oude huizen. Een hond blaft, een kat vlucht weg en verbergt zich tussen de bladen van een grote cactus. Een oud kerkje, aparte symbolen geschilderd op de tegels. Wat mooi toch weer.

Even verder op brommen we Kastania binnen. Een pleintje met de gerestaureerde Daurakis Tower.Hij is open, dus even kijken hoe dat was om daar in te leven. Smal, hoog en donker. Over een groen uitgeslagen bemost pad  klimmen we omhoog het dorp in. We komen uit bij een oud kerkje, van binnen geheel beschilderd met fresco’s.

We gaan weer verder, we stijgen nog steeds. Het wordt kouder, hoog op de bergrug ligt Vasilikis Forest. Griekse Adonis wil er naar toe crossen. Maar het is nu al zo koud, dat gaan we dus niet doen. Meer iets voor een zomeruitstapje. Langs de weg een oude ruïne van een woontoren. Wilde irissen bloeien in de berm. Maar het mooiste moet nog komen.

Richting Kardamyli komen we langs de Vyróskloof. Wat een indrukwekkende canyon is dat, ongelooflijk. Met de brommer crossen we off the road over een smal wandelpad, wat bezaait ligt met koeienvlaaien. Ik ga vliegensvlug van de brommer af, voordat de poep rond mijn oren vliegt. Maar wat een indrukwekkende canyon, echt fantastisch. Prachtig uitzicht op het Tayghetos gebergte. Aanrader!

Laatste stop is in Kardamyli, bezoek daar in ieder geval even de Old Town. Leuk om tussen de oude huizen en woontorens door te wandelen. Levert weer een paar mooie sfeervolle foto's op. Morgen gaan we weer verder met de ontdekking van Máni.