België, België, dat taaltje is zo zacht!

Donderdag rond de middag was het dan zo ver, lang naar toe geleefd en soms komen dromen ook nog uit. Dus gas op de lolly, richting het zuiden. Nou, ik vond het nog best eng hoor. Vanaf mijn hoge troon kan ik alles veel te goed in de gaten houden, vaak komen die vrachtwagens zo dicht bij, dat ik bijna bij de chauffeur op schoot zit. Dat is toch ook niet de bedoeling, blijf lekker op je eigen helft. Het zal ook wel weer wennen zijn.

Ons eerste doel is Laakdal in België. Daar woont Moniek, bijna 4 jaar geleden leerde we haar kennen op een rondreis door Indonesië. Deze kleine pittige Belgische dame, hebben we in ons hart gesloten, dus besluiten we daar onze reis te beginnen. Het was maar 75 kilometer maar jullie kennen ons, het werden er natuurlijk wel wat meer.

We lagen met Het Kreng in de clinch, die navigatie die kan er wat van hoor, daar zijn we voorlopig nog geen vrienden mee. Adres van Moniek ingevoerd. We rijden ons buurland België binnen, daar spreken ze een taaltje, dat is zo zacht. We rijden een stuk binnendoor, maar de wegen zijn zo slecht dat gaat echt van Kaboenk, Kaboenk over van die platen. Dat ben je gauw zat met de camper, alles rammelt er lustig op los.

We worden door het Kreng over een smal weggetje gestuurd en komen volgens haar op de plaats van bestemming aan. We staan voor een kasteelpoort, ik zeg stom verbaasd; Zal ze in een kasteel wonen? Even appen, Nee foutje. Tweede poging en het Kreng stuurt ons letterlijk het bos in. Maar reddende engel Moniek pikt ons op en even later staan we op de oprit van haar paleisje.

’s Avonds besluiten we nog even een cocktail te gaan drinken in Manana, Manana in Beringen. Moniek haar dochter heeft nl. een Pop-Up restaurant maar we komen helaas voor een gesloten deur. Dan maar gezellig thuis nog een drankje en de avond is al ver gevorderd voordat we in ons camperbedje liggen.

Vrijdag 11 Oktober                                    

Volgende morgen na een riant Belgisch ontbijt, vertrekken we na veel gezwaai van beiden kanten. Bedankt lieve Moniek! We hervatten onze route en rijden via de snelweg via Hasselt, Tongeren en Luik richting de Ardennen. Na 150 kilometer kwamen we aan in het mooie dorpje Houffalize en parkeren daar op de CP. Het lukt ons zelf om zonder problemen de betaalautomaat te bedienen, en de slagboom gaat omhoog. We zijn de eerste, later komen er nog vijf campers bij.

Even later gaan we op pad, op een infobord staan een aantal wandelingen. Laatste dag vandaag, morgen worden de wandelpaden afgesloten. Ik vraag nog waarom zou dat zijn?  Griekse Adonis kiest een wandeling van 7 km. genaamd Le Blanc Bois. Nou, het was een pittige hoor, heuvel op en heuvel af, dwars door het bos. Wel mooi, stroompjes, grote rotsen begroeid met mos, paddestoelen en heel veel steile paden die nu al glad zijn. Dus van de winter met veel regen en sneeuw niet te doen. Afgepeigerd kwamen we bij de camper. Het was een mooie afsluiter van België.

Ik heb getwijfeld over België

Omdat iedereen daar lacht

Ik heb getwijfeld over België

Want dat taaltje is zo zacht......

Ik heb geen twijfels meer, ook al is dat taaltje nog zo zacht, we komen terug!! Maar nu gaan we richting Frankrijk.