De ‘Blote Konten’ en een Aardbeienmania!

Zondag 17 Mei

Eerste stop bij de supermarkt voor ‘pain au chocolat’, beetje traditie als we gaan wandelen. Ik hoorde een rammel onder Suzi. Dus even op m’n knieën of er iets los hangt, de uitlaat of zo. Zou zomaar kunnen, laatste keer een stoeprandje geraakt. Ben het wel ‘vergeten’ te vertellen aan Griekse Adonis, mannen hoeven toch niet alles te weten toch? Maar ik kan niks ontdekken, ik pik Moederlief op en we scheuren richting Uden.

We parkeren langs de Raktweg in het buurtschap Bedaf. Rugzak op en we zijn er klaar voor om op zoek te gaan naar ‘De Blote Konten’. De bermen vol met Wilde Margrieten en de Avondkoekoeksbloem. Even een stop bij een zwaluwpaal, het is daar een drukte van belang. Een joggende hond passeert ons, wij slaan linksaf de weilanden in. Even verder op liggen de veren van een sperwer. Een passerende man vertelt dat de roofvogel waarschijnlijk door landbouwgif om het leven is gekomen en is meegenomen voor onderzoek.

Langs de Piet Geersdijk liggen weilanden. Tjoewiet! Tjoewiet! Het is de luidruchtige kreet van de Kievit die zijn eigen naam roept. Gracieus met zijn fraaie kuif laat hij zijn eigen op de foto zetten. De velden kleuren rood door de gloed van de Zuring, in de sloot de bijzondere witte bloem van de Moerasaronskelk. Bij de bosrand slaan we links een eindeloos pad in, een enkele Bleke Klaproos in de berm. Halverwege even een pauze met een theetje.

De paden worden zanderig, zwaar lopen. Mijn humeur was al niet best, mopperend sjok ik door. Gelukkig gaan we later de bossen in, in de verte een cowgirl. Misschien is ze wel van haar paard gevallen....Eindelijk komen we uit bij een brandtoren, ik klim omhoog maar nog steeds geen ‘Blote Konten’ te zien. Even verder op zijn ze daar ineens. Nou zijn jullie zeker wel nieuwsgierig naar die ‘ Blote Konten’......

Eeuwenlang heeft de wind het stuifzand opgejaagd tegen de houtwallen van de boeren in deze streek. Zo zijn langzaam de Bedafse Bergen ontstaan. Brabants hoogste stuifzandwal met daarachter een uitgestoven vlakte met zandduinen die soms wel vijf meter hoog zijn. En die zandduinen worden in de ‘Udense volksmond’ de ‘Blote Konten’ genoemd.

Na een aantal keren de weg gevraagd te hebben lopen we Bedaf weer in. Bij wandelpaal 6 was onze route ineens spoorloos verdwenen. Hebben we wel eens meer last van. Op een bankje in de zon komen we tot de conclusie dat het een zware wandeling was omdat je door het mulle zand moet ploegen. Opeens zie ik een opvallende verschijning, het is de Sint-Jacobsvlinder met zijn zwart rode vleugels. Deze vlinder is giftig, niet voor de mens, maar wel voor dieren omdat de rupsen leven op het giftige Jacobskruiskruid.

We vertrekken richting huis en onze Wegwijs Trien stuurt ons richting de oprit van de A50. Maar voordat we daar aankomen stuitten we op een file. Een lange stoet auto’s voor ons. Is er een ongeluk gebeurt? We begrijpen er niks van, ook een rare plek voor een file zo’n smal weggetje.... Elke vijf minuten schuiven we twee plaatsen op. Nou, dat gaat lekker zo. Hebben wij weer! We hebben zelfs ook geen drupske meer om het gezellig te maken. Moederlief gaat poolshoogte nemen, en komt verbijsterd terug. We staan in een enorme Aardbeienfile, veroorzaakt door Aardbeienmania. Verderop is een Aardbeien Drive-In, waar je de lekkerste aardbeien kan kopen en ook aardbeienijs en aardbeienmilkshake’s. Wachttijd meer dan twee uur😳 

Nou, wij draaien om, ook al is het eenrichtingsverkeer. We bellen onze hulplijn, hoe we het beste naar huis kunnen rijden nu we niet de snelweg op kunnen komen. Vaderlief heeft veertig jaar met de vlam in de pijp door het land gecrosst, dus die kent Nederland als zijn broekzak. Veghel is onze redding wordt ons verteld. En dat klopt, via Veghel langs het kanaal richting Den Bosch en wat later arriveren we weer in Kaatsheuvel.

Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk dat mensen meer dan twee uur gaan staan wachten om aardbeien te kunnen kopen. 🍓🍓🍓🍓🍓Blijkbaar is dit een te gek uitje in Coronatijd.🤷‍♀️