De Inboorlingen van Wijk!

Woensdag 13 Mei

Aan de rand van Wijk en Aalburg ligt bijna 70 hectare weiland. Deze uiterwaarden van de Afgedamde Maas zijn zeer bijzonder. Dit stuk land is in 1458 geschonken door Jacoba van Beieren aan de inwoners van Wijk, destijds de armste gemeente in ons land. Zij eiste dat dit stuk land alleen maar uit weiland voor tweehoevigen (koeien en schapen) zou bestaan, dat er alleen maar burgers uit Wijk eigenaar zouden zijn. En dat er één keer per jaar vergaderd zou worden waarbij gegeten en gedronken moest worden.

Om Inboorling te kunnen zijn moet je en in Wijk geboren zijn én een schoorsteenroker zijn. Dat laatste houdt in dat je zelfstandig in Wijk woont. De status van Inboorling heb je je leven lang. Momenteel zijn er 472 Inboorlingen, en zij delen allen jaarlijks mee in de opbrengst van de weidegronden.

Wij arriveerde al vroeg in Wijk en Aalburg. Heel lang geleden waren dit twee aparte dorpen namelijk het dorp Wijk en het dorp Aalburg. Later zijn deze twee dorpen samengevoegd. De auto laten we achter op een parkeerterrein vlakbij de kleine haven. Langs de bloeiende meidoornhagen lopen we richting het bruggetje over het Wijks Kanaaltje. Hier begint de wandeling Ommetje Wijkerzand. Over de Zomerdijk lopen we langs de Afgedamde Maas en kijken uit over deze machtige rivier met telkens een andere lichtval op het water.

Op de rivierstrandjes liggen zonnebadende koeien, rustig herkauwend en turend over het water. Een mooi oer-Hollands plaatje. Maar donkere wolken pakken zich samen aan de horizon. De toekomst van het Wijkerzand staat op het spel. Rijkswaterstaat wil in dit gebied meer water bergen en het gebied anders inrichten. Wanneer de Inboorlingen met Rijkswaterstaat niet tot overeenstemming kunnen komen, kan de overheid een onteigeningsprocedure opstarten. Dat zou heel jammer zijn van dit mooie natuur-en weidegebied.

Via een geasfalteerd pad lopen we richting de Maasdijk. Nieuwsgierige koeien kijken ons lui na. Bij de dijk kijken we nog even bij de schapen en vinden dan vlakbij een bankje om even te rusten. Moederlief had geen lepeltje om te roeren, dan maar een takje. Een paar honderd meter verderop verlaten we alweer de dijk en lopen weer verder in de uiterwaarden. Het weer veranderd, de zon verdwijnt en er waait een schrale wind uit het noorden. We werpen nog een blik op de molen De Twee Gebroeders en besluiten dan om afscheid te nemen van de Inboorlingen van Wijk en op huis aan te gaan. Maar het was een leuke wandeling door de uiterwaarden.

Later bij de camper zie ik ons huiskonijn. Een zwart konijn houdt haar gezelschap. Ze heeft een grote pluk haar in haar bek. Vreemd, ik app even met een vriendin die konijnen heeft en volgens haar heeft ze nesteldrang en dan plukken ze haar uit de borst om het nest mee te bekleden. Ik googel nog even en het kan dus ook nog dat ze schijnzwanger is. Blijkt veel bij konijnen voor te komen. Een konijn kan dus denken dat ze zwanger is nadat er op haar gereden is. En dat hoeft zelfs niet te gebeuren door een mannetje, maar kan ook door een vrouwtje. Het is maar weer een grappig weetje. Wat een gekke wonderlijke dierenwereld!