Zuster Pippie is even Zoek! 🤒💉

Woensdag 27 Mei

Afgelopen zaterdag was het eindelijk zover. Chris werd geopereerd aan een liesbreuk in het Heelkunde Instituut in Rotterdam. Fluitje van een cent. Om 8 uur erin en om half 12 er weer uit. Nou, en toen was Zuster Pippie aan de beurt. Eerst natuurlijk naar huis rijden, de patiënt was nog een beetje ‘roesig’  maar het ontbrak niet aan commentaar op volgens manlief, mijn dramatische rijstijl. De dagen daarna heb ik mij als een echte ‘nurse’ gedragen. Pilletjes, kussens opgeklopt, sapje etc. Ik heb Griekse Adonis ook van onderen even goed geïnspecteerd. Hij stond er gekleurd op, hij was bont en blauw, dat gaat wel even duren voordat het weer een echte Adonis is. Na een paar dagen kreeg ik toch echt de zenuwen. En plotseling was Zuster Pippie even zoek.

Ik pik Oppermuts en Blonde Muts op en we rijden binnendoor naar het Engelermeer ten westen van Den Bosch. Het meer is vernoemd naar het plaatsje Engelen. Het Engelermeer ligt waarschijnlijk in een overblijfsel van een stuk oude stroomgeul van de Maas van voor de dertiende eeuw. Via grondwater stroomt er nog steeds water van de Maas en de Waal naar de plas. Een groot deel aan de noordoostzijde van de plas heeft als bestemming natuurgebied. En dat is precies waar we voor gekomen zijn.

Eerst lopen we een stukje langs het meer, in de zomer zijn hier veel windsurfers, duikers en er is zelfs een klein naaktstrand. Aan de andere zijde ligt een sloot waarin op het moment volop gesjanst wordt door de poelkikkers. Even verderop passeren we het herdenkingsmonumentje van ‘Engel van ‘t Meer’. Op 4 Januari 2007 werd op deze plaats een plastic boodschappentas gevonden met daarin een babylijkje. Burgemeester Rombouts van Den Bosch heeft het meisje de naam ‘Engel van ‘t Meer’ gegeven zodat zij niet naamloos werd begraven. Triest.

Even verderop lopen we via een smal paadje het natuurgebied in. Het schemerige bos is een welkome bescherming tegen de zon. Een eenzaam geraamte van een fiets tegen een boom. Wij zijn op zoek naar de landgeiten die hier zouden moeten grazen om het oprukkende struikgewas in te tomen. Ze zijn niet te vinden. Wat we wel vinden is een explosie aan eikenprocessierupsennesten. Overal zitten ze, vooral in de oksels van de takken en de grotere nesten op de zonkant van de stam van de eikenbomen. Zo’n nest is een soort geweven zak waarin honderden rupsen zitten op weg naar de smakelijke eikenblaadjes.

Voorbij het kleine haventje van de hengelsportvereniging lopen we langs wild bloeiende bramenhagen richting het vlonderpad. Een leuk pad dwars door een rietmoeras. Ik zie tussen het riet, het paars met geel van het giftige Bitterzoet. Dit heksenkruid werd zelfs aangetroffen om de nek van de mummie van Toetanchamon, namelijk een ketting van de gedroogde bessen. In Duitsland hingen de boeren weleens Bitterzoet om de nek van hun vee om ze te beschermen tegen kwade geesten. En als je vindt dat iemand teveel kletst, een overdosis leidt tot verlies van spraak.

Het vlonderpad eindigt in een sprookjesachtig moerasbos, vol met biezen, varens en bloeiende gele lissen. Via een slingerend paadje door een elzenbos komen we uit bij een veld met bloeiende ‘Kale Jonkers’. Het paars van deze distels geeft een mooi contrast met het rood van de bloeiende zuring. Er blijkt hier ook nog een eendenkooi te liggen, wij hebben hem niet gevonden. Langs de Appeldijk met zijn knotwilgen komen we weer uit bij het meer. We kijken nog even bij het recreatiestrand, waar al volop mensen aan het chillen zijn. Ik neem afscheid van het Engelermeer, het is weer tijd om bij mijn patiënt te gaan kijken.

Schat, Zuster Pippie komt eraan..........🤒💉😈