Chalkidiki,🏖 Zon, Zee en Zand!

Zondag 6 September

Uitgezwaaid door Thasos en zijn vrouw verlaten we onze ‘privé-camping‘. Een prachtige route volgt langs de kust. Noord-Griekenland heeft echt prachtige zandstranden. Net voor Asprovalta stoppen we om vis te kopen, gewoon langs de weg. Een kilo verse vis voor €5, waar vind je dat nog en zelfs schoongemaakt.
Bij het vissersdorp Stavros volgen we de kustweg richting Ierissos. We gaan naar één van de mooiste streken van Griekenland namelijk Chalkidiki. Chalkidiki bestaat uit drie langwerpige schiereilanden (ook wel voeten genoemd) die zich in de blauwe Egeïsche Zee uitstrekken. Ik dacht op Google Earth plaats te zien om vrij te staan in Develiki. Het dorpje ligt tussen de eerste en tweede voet.

Via een smal maar goed berijdbaar weggetje tussen de groene heuvels door, zakken we af richting zee. Develiki stelt niet zoveel voor, een weggetje langs de zee met een aantal huizen en een beachcafé. Mmmm, weinig plaats, maar laat er toch één plekje geschikt zijn voor onze camper. Helemaal goed, A1 lokatie. Stoeltjes naar buiten, en even later kijk ik dromerig uit over de zee. In de verte doemt Mount Athos op, net ervoor liggen het langgerekte piepkleine eilandje Ammouliani en de Fryni Islands, een aantal rotsachtige eilandjes.

Begin van de avond wandelen we even langs het kustweggetje. Een hangmat schommelt in de wind. Uit Beachcafé Dionysos met zijn heerlijke lay-back sfeertje komen oorstrelende klanken. Ik hou er van.....De vissersbootjes varen uit om hun netten te gooien, de zon gaat langzaam onder. Wat later sissen de visjes in de pan. Wat zijn we rijk......

Maandag 7 September

Ik wordt wakker van het gepruttel van de vissersbootjes, die vroeg in de morgen hun netten gaan ophalen. Buurman Jorgos komt wat later terug met een kleine tonijn. De brommer staat startklaar. Over een binnendoorweggetje langs de Provlakas Bay komen we uit in Trypiti. Hier vandaan vertrekt de ferry naar Ammouliani, dat 2,5 km. uit de kust ligt. Het eilandje is iets groter dan 4 vierkante kilometer en bekend om zijn mooie zandstranden. Tot 1925 was Ammouliani eigendom van het klooster Vatopedi van de heilige berg Athos. In 1925 werd het aan de Griekse vluchtelingen uit Turkije gegeven.

We rijden langs het haventje waar de ferry op het punt staat om te vertrekken. Binnen een seconde besluiten we om mee te gaan, en scheuren met mondkapje op de boot op. Een kwartiertje later rijden we de vaste wal al weer op. Het is een vlak eilandje maar weelderig groen. Er zijn niet veel weggetjes, dus na een bliksembezoek, vertrekken we een uur later met de volgende boot weer terug. Als je van het strandleven houdt, een klein paradijsje.

We brommen verder naar Ouranoupolis, dit toeristische stadje ligt tegen de grens aan van het heilige staatje Agion Oros. Heel het stadje oogt welvarend met veel duur uitziende hotels en resorts. Ook natuurlijk de winkels met iconen ontbreken niet. Hier komen heel het jaar Orthodoxe gelovigen en natuurlijk de vele pelgrims die de kloosters bezoeken. Maar het lukt je niet zomaar om de grens over te steken van dit Monastische staatje. Je moet eerst een vergunning aanvragen bij het Athos Consulaat in Thessaloniki. Er mogen per dag maar 10 niet-Orthodoxe bezoekers naar binnen en 100 Grieks Orthodoxe bezoekers. En let op! Alleen mannelijke dus.........Vrouwen ten strengste verboden......🤔

De Heilige Berg Athos ligt op een schiereiland en is uniek in de wereld. Als je de grens passeert, beland je in de wereld van Agion Oros. De inwoners zijn allemaal monniken, vrouwen mogen dus dit gebied absoluut niet betreden. Op het grondgebied zijn twintig kloosters, waar de monniken in afzondering leven. Om in het klooster te komen neem je de boot op de pier vlakbij de toren van Ouranoupoli, die de pelgrims naar het haventje van Dafni brengt. 

Bij de toren van Ouranoupoli parkeren we en lopen het winkelstraatje om te gaan lunchen. Later gaan we op zoek naar de grens, over een stoffig weggetje staan we ineens voor een gesloten poort met het bekende kerkelijke symbool van de dubbelkoppige adelaar. En een heel groot bord met allerlei verboden.......

Dinsdag 8 September

De zon komt op, de zee en de hemel kleuren lila, even later is de betovering verbroken. We rijden later met de camper Sithonia binnen, de middelste voet van Chalkidiki. Een grillige rotsachtige kust met prachtige dennenbossen. Bij Ormos Panagias blijken we op het strand te kunnen staan. Er staan al twee campers, van hen horen we dat we zelfs geen stoel buiten kunnen zetten. Gisteren hadden ze politie aan de camperdeur, waarschuwing, controle, 300€ boete.....Hier hebben wij geen zin in, ook snikheet hier. Wij vertrekken via hetzelfde smalle hoge weggetje terug zoals we gekomen zijn.

Tien kilometer voorbij Vourvourou zien we een bord Camping Lacara. Voor 18€ per nacht staan we hier prima onder de schaduwrijke Platanen. Het duurde alleen wel een zweterig uurtje voordat we recht stonden, gelukkig hadden we geen toeschouwers......😅 Gauw douchen om af te koelen. Ik sta weer vol verbazing naar de douches te kijken, je moet op een soort opstapje gaan staan. Het douchedeurtje komt tot m’n middel........😉😆

Woensdag 9 September

Vanwege de warmte zitten we al vroeg op de brommer. Een stukje voor Karydi Beach slaan we rechtsaf. We komen in een ouderwets wijkje uit de jaren zeventig. Professoren van de Aristotelion Universiteit van Thessaloniki kregen? kochten? allemaal een stukje grond. Zo ontstond er een intellectueel, exclusief wijkje op een idyllische locatie. Ik kijk m’n ogen uit, strakke bungalows uit de jaren zeventig schemeren tussen de vele bomen door op grote stukken grond.

Daarna komen we uit bij Karydi Beach. Een paradijselijk strandje, met een aantal vreemd gevormde rotsen en groene pijnbomen tot aan het kristalheldere water. De hele kuststrook rond Vourvourou is schilderachtig met witte stranden en een turquoise zee. Er worden veel bootjes verhuurt en voor de kust liggen negen kleine eilandjes waarvan Diaporo de grootste is. Tijd om te gaan relaxen, de temperatuur stijgt weer ruim boven de dertig graden uit.

Donderdag 10 September

We dachten nog een nachtje te blijven maar niks veranderlijker dan een camperaar. Hup, spullen naar binnen en gaan met de camper......Het groene binnenland blijft voor ons een geheim, het is op dit moment verboden om de bossen in te gaan vanwege brandgevaar. Langs de kustweg zakken we af naar het zuiden. We vinden een camping vlakbij Sikias Beach. Ik heb even een ‘camperdipje’ ben niet zo enthousiast over Chalkidiki. Het is werkelijk qua natuurschoon oogstrelend mooi. Zon, Zee en Zand. Als je daar van houdt, dan ben je in het paradijs belandt. Maar het prikkelt mijn nieuwsgierigheid naar avontuur absoluut niet.......

Vrijdag 11 September

Na een ongeplande koude douche, camperdouches en Pippie dat matcht echt niet.....🙄 Naast Sikias Beach ligt een enorm groot gebied. Een projectontwikkelaar heeft jaren geleden wel de infrastructuur aangelegd, wegen, water, riool etc. En nu jaren later ligt het gebied er compleet verlaten bij, ik krijg er zelf een beetje unheimisch gevoel bij....We crossen in het rond, het ene weggetje in, en het andere uit. Griekse Adonis haalt z’n hart op , een heel racecircuit om uit te proberen.Vlakbij liggen in verschillende baaien een aantal prachtige stranden met exotische namen. En zoals altijd weer een prachtig uitzicht op Mount Athos. Overal aparte gevormde rotsen door het weer en de wind, bijzondere creaties van de natuur.

Morgen trekken we weer verder......
.