Het was een dag voor Ouzo!

Aflevering 10

Het was vandaag grijs en wat druilerig weer. Zo nu en dan een paar druppels en een fikse wind. In Griekenland zeggen ze dan; Het is een dag voor Ouzo! 

We besluiten eerst naar Chora te rijden om te kijken of het kleine museum open is. Niet dus, vanavond pas tussen 6 en 9. Ook goed. We lopen nog wel even langs een meer dan 160 jaar oude bakkerij. In de zomer bakken ze nog het brood op oude wijze in de houtoven. We gaan weer en route. Het eerste weggetje loopt dood bij een kerkje. Maar wel een pracht exemplaar. We proberen het weggetje te vinden van Chora binnendoor naar Xiropotamos. De bijen kolonies langs de route hebben kunstzinnige beschilderde huizen. Er komt een herder met zijn trouwe vriend aanlopen. Juist op het goede moment, want we staan voor een stroompje en we twijfelen of we op de goede weg zitten. Maar we gaan de goede kant op.

Even verder op zien we een bouwvallige stal met een aantal ezels. Ik vraag aan de man die er aan het werk is of ik een fotografia mag maken. En dat mag natuurlijk, en al gauw duurt de foto een kwartiertje. We zijn beland in een ezelopvanghuis. Wat een lieve ezeltjes, na een slecht leven of start probeert deze man ze van allerlei ziektes en mankementen weer op de been te krijgen. Er staat een heel oud grijs ezeltje en ook een met een huidziekte. Maar ze staan nu heel gezellig bij elkaar en worden goed verzorgd.

Na afscheid genomen te hebben, komen we steeds hoger in de bergen, het wordt kaler. Alleen nog geiten en schapen kruisen ons hobbelige pad. Maar weer zo mooi. Daarna zakken we af richting zee en belanden weer bij een grote vervallen olijfperserij aan een rivierje. Even rondkijken natuurlijk, en daarna verder langs de olijfboomgaarden naar de asfaltweg. 

We zijn vlakbij onze favoriete taverne. En jullie weten, het is een dag voor ouzo. Dat hoef je geen twee keer te zeggen tegen mijn Griekse Adonis. En het is weer gezellig. Chris eet verse rog. Zo uit de zee op je bordje, hoe vers kan je het krijgen. Ik waag me aan de lokale lamskoteletjes. Dat proef je toch wel, vlees heeft hier een veel natuurlijkere smaak. We kijken uit over zee, zo nu en dan een druppel regen, en de kip die vis eet scharrelt gezellig tussen de tafeltjes door.

In de avond gaan we toch nog even een kijkje nemen in het kleine volksmuseum. Het is gevestigd in een mooi gerestaureerd traditioneel huis. Leuk om te zien hoe de mensen van Samothraki in vroegere tijden leefden. Daarna sluiten we de dag af met een espresso en een thee op een terrasje met uitzicht op de resten van het kasteel. Het was een mooie dag, ook al was het een dag voor Ouzo!