Dwalen rond de Noenes!

Vrijdag 8 Mei                                                                                                                                        Deze vrijdagmorgen raken we echt helemaal van het padje af. We zijn nog geen eens op de plaats van bestemming en we zijn al verdwaald. Die Trien van de navigatie stuurt ons links en we belanden op een zanderig en mul pad tussen de velden van Haaren. Moederlief achter het stuur, al slippend en crossend door het mulle zand raced ze lachend langs de aspergebedden. Grote stofwolken achter zich latend. Het leek of we mee deden aan de Camel Trophy. Opgelucht hebben we even later weer asfalt onder de banden. Poeh! Poeh!

Een paar minuten later parkeren we in het buurtschap De Noenes. Ik kijk verwonderd om me heen, prachtig hier, een soort lieflijke groene oase in het buitengebied van Haaren. In de zestiger jaren bestond de Noenes uit een lappendeken van weilandjes en hakhoutbosjes. De boeren hechtte weinig waarde aan dit schrale en natte gebied. Mensen uit de Randstad hadden wel oog voor de fraaie omgeving van De Noenes en kregen toestemming om hun tent in het weiland op te zetten. Van het één kwam het ander en nu ruim vijftig jaar verder is het een bonte mengeling van huisjes met mooie wilde tuinen. Het voelt een beetje als een kunstenaarskolonie, met liefde voor de natuur.

Ik ben helemaal in de Mood, ik hou wel van dat Love&Peace sfeertje wat hier hangt. De koeien liggen gelukzalig te herkauwen tussen de boterbloemen. In de lucht de geur van vers gemaaid gras. We verlaten De Noenes en lopen over een zanderig pad, met hier en daar een boerderij richting de Helvoirtse weg. Klein stukje langs de drukke weg richting Vught en algauw slaan we af en wandelen Landgoed Sparrendaal in.

Tot 1993 was dit gebied van de Paters van Scheut. Het ware stoere kerels, die na hun opleiding zomaar voor vijftig jaar naar Congo of Mongolië vertrokken. Moe en afgeleefd kwamen ze hier hun laatste dagen slijten. Maar het celibaat trekt niet meer en er staan geen opvolgers meer klaar. Door een statige laan lopen we het bos in, links staat een apart bankje met een soort microfoon. Daar kun je een paar minuten naar een belevenis luisteren van één van de paters. Langs de bloeiende Rhododendrons komen we uit bij de Begraafplaats van Sparrendaal. Op dit intieme kerkhofje werden de Paters van Scheut begraven. Tijd voor een kleine pauze, niet te lang want we worden door bloeddorstige muggen aangevallen.

We raken het spoor bijster, via een paar bospaadjes vinden we gelukkig een wandelpaal om ons te oriënteren. De vermoeidheid begint toe te slaan, het is warm. In een berg dorre bladeren, schiet een hele muizenfamilie weg. Eéntje houdt ons angstvallig in de gaten, maar ik hem ook. We verlaten Landgoed Jagershagen, wat een rust in dat gebied. Richting Helvoirts Broek, zie ik nog een leuk paard met rastavlechten á la Bob Marly. De schapen zijn met hun siësta bezig, wij steken een open gebied over om weer bij De Noenes uit te komen.

Weer in De Noenes aangekomen, worden we verwelkomd door drie druktemakers. Deze Poelepetaten, ook wel parelhoenders of stipkippen genoemd maken een enorme herrie als ze schrikken of onraad bespeuren. Ze gaan graag aan de wandel en verkennen de gehele omgeving. Helaas kunnen we niet aan de thee met taart bij Koffie&Thee schenkerij De Noenes vanwege de Corona. Deze verborgen parel, ligt in een romantische bostuin. Maar het geeft ons wel een reden om nog een keer terug te komen in dit prachtige gebied.