Greek Memories & Mount Olympus!

Maandag 4 November

Het ruisen van de golven heeft ons in slaap gewiegd, dus heerlijk wakker worden op dit rustige plekje. De bewoners van het strand zijn al volop aan het eten zoeken, het is een gekwetter van jewelste. De zon laat zich even zien, maar het weerbericht geeft toch echt regen aan. We nemen afscheid van Paralia en tuffen richting Plaka Litochoro, in dit stukje Griekenland hebben wij heel veel “memories” gemaakt.

De zomer van 1986. Ik heb manlief in de herfst van 1985 leren kennen in Nederland. Het was een echte Griekse Adonis, gebruind door de zon, witte tanden, krullen tot op zijn schouders, stoer pilotenoveralletje en de mooiste bruine ogen die je kon bedenken. Nou denken jullie natuurlijk, die Pippie viel als een blok voor hem. Nou, helemaal niet hoor! Hij heeft drie maanden heel erg zijn best moeten doen, en dat was hij echt niet gewend. Chris was een strandboy, twee schatjes op een dag was heel gewoon.

En nu is het ineens 34 jaar later, en zijn we voor het eerst weer in Plaka Lithochoro. Hier beleefden we onze eerste zomer samen. Ohhh, wat waren we verliefd! Chris had hier op het strand van Camping Olympos Beach zijn watersportbedrijfje. We sliepen in een klein tentje op de camping, we dreven ‘s ochtends de tent uit zo heet was het.

We parkeren de camper voor de ingang van de camping die gesloten is. Alleen de receptie herkennen we, de rest is vreselijk vervallen. Links langs de camping loopt een pad naar het keienstrand. We zijn op zoek naar Disco Molos, een openluchtdisco bij de zee. Daar dansten we onder de sterrenhemel “all night long”. Hoe romantisch kon je het hebben. Als we daar rond lopen, lijkt het wel of we in een aflevering zitten van Memories. Het enige verschil is dat wij elkaar niet uit het oog zijn verloren.

Een stukje verder vinden we de plek waar mijn Griekse Adonis zijn waterfietsen verhuurden en waterski- en windsurflessen gaf. Er staat me nog één bijzondere “memorie” bij, en dat is dat we de liefde bedreven op een waterfiets in de zee, maar dat raad ik absoluut niemand aan.......

Met nostalgische gevoelens vertrekken we en iets verder op, aan het strand van Leptokarya vinden we een leuk plekje voor de camper. Pal aan het strand naast de ingang van een vakantieoord voor militairen, nu verlaten maar wel met bewaking voor dag en nacht. Dus we staan hier super veilig.

Dinsdag 5 November

 Prachtige zonnige herfstdag, strakblauwe lucht, perfect voor wat we van plan zijn te gaan doen vandaag. Campertje laten we achter onder het wakend oog van de militairen wachtposten. We scheuren op onze bromtol in een kwartiertje naar Lithochoro. Dit kleine stadje is tegen de berg Olympus aangebouwd. Het is een startpunt voor bergbeklimmers en wandelaars. De hoogste bergtop Mytikas ( wat grote neus betekent ) is 2917 meter hoog en torent hoog boven ons uit. Indrukwekkend. In totaal zijn er op de Olympusberg 52 bergpieken. Vlakbij Mytikas is de Dios Thronous oftewel De troon van Zeus.

In de Griekse Mythologie is de Olympusberg het huis van de Twaalf Olympische Goden, ze leefden op de Troon van Zeus. De twaalf goden hadden de top van de berg uitgekozen als woonplaats omdat de berg gezien werd als de grens tussen hemel en aarde.

Na wat informatie verzameld te hebben, scheuren we de berg op. Het hoogste punt waar je kan komen met auto of brommer is “Priona” op 2000 meter hoogte. Daar is ook een berghut waar je wat kunt eten of drinken. Daar parkeren we en starten met de wandeling naar de “Twin Waterfalls”. Het is prachtig in de canyon, herfstkleuren, enorme Boulders begroeid met mossen, zonlicht schemert tussen de bomen door, het ruisen van stromend water. We dalen steeds verder af richting de watervallen. Een stemmetje in mijn hoofd begint een beetje te zeuren........ We moeten ook weer omhoog die canyon uit, .......even niet aan denken Pippie. 

Verder gaan we, totdat we uiteindelijk bij de Twins zijn. We zijn alleen in deze overweldigende natuur, prachtig plekje. Daarna richting het oude klooster van Dionisios, daar is ook nog een heilige grot. Die slaan wij over, het pad stijgt, en stijgt en stijgt....... Totdat we bij de asfaltweg uitkomen, dat loopt in ieder geval wat makkelijker. Nu krijgen we het echt zwaar, 4 km stijgende weg terug naar de berghut. Sommige stukken hebben een stijgingspercentage van 10%. Ik loop echt op mijn tandvlees, achter elke bocht denk ik we zijn er. Maar dan is er weer een andere bocht. En nog één.

Maar uiteindelijk komt er aan al het lijden een eind, en we hebben het volbracht. Maar wat was het mooi! Het koelt nu snel af op deze hoogte en we vertrekken snel de berg af. Halverwege is er nog een berghut en daar gaan we opwarmen en een klein hapje eten. Wat staat er op het menu; Geitensoep of Bonensoep, echte bergklimmerskost.

Later pikken we de camper op, en worden we uitgezwaaid door de militairen. Paar kilometer verder op vinden we een plekje voor de nacht aan het strand bij Skotina.