Op de grote stille Heide!

Het was weer tijd voor de Mutsenclub. Het was akelig guur en het had zelfs nog gevroren. Dus de mutsen werden weer te voorschijn gehaald en Blonde Muts bracht ons in een sneltreinvaart richting Chaam. We gaan wandelen op de Strijbeekse Heide. Op de parkeerplaats wordt eerst het infobord intensief bekeken en we besluiten de rode en de blauwe route te koppelen. Mutsen op en gaan.

Alleen er was één mutsloze Muts, Pippie, die Muts was haar muts vergeten. Dom! Dom! We zetten er stevig de pas in en volgen de rode pijlen. Hoofdmuts liep allemaal te zoeken in haar jaszakken. Wij vragen; Wat ben je toch allemaal aan het doen? Ik zoek mijn handschoenen, net had ik ze nog. Oh’ roept ze, ik heb ze al gevonden, boven op mijn hoofd, ze zaten nog in mijn muts. Wij roepen uit ; Wat ben je toch een muts! Lol, natuurlijk!

Nu, even serieus. Langs de bospaden bloeit de maagdenpalm met kleine paarse bloemen, twee paarden passeren ons op de bosweg. Een lekkere geurende hoop achterlatend, waar wij met dichtgeknepen neus langs lopen. Stil lopen we verder, we zien zelfs in de verte een ree wegschieten het bos in. Jammer, had ik graag een foto van gemaakt. Langs geurige wilde seringenstruiken komen we uit bij een klein ven, waar een bankje staat. Tijd voor een kleine pauze. In de verte zien we een Vlaamse Gaai wegvliegen. Weer mis. Over de lange paden komen we uit op een eindeloze heide vlakte. We voelen ons alleen op de wereld. Wat een rust en stilte.

De zon probeert er een beetje door te komen, maar het lukt niet al te best. We lopen een eindeloos pad langs een weg. Slaan rechtsaf en komen uit bij het Rondven. De vermoeidheid begint toe te slaan, wat zich uit in mutserig gedrag. Gelukkig zijn we er bijna en als Hoofdmuts op haar stappenteller kijkt blijkt dat we 14277 stappen hebben gelopen. Dat is toch ruim 10 kilometer. Nou, komend weekend wordt het prachtig weer, dus de mutsen kunnen voorlopig definitief de kast in. De groeten van de Mutsenclub!