De Hoppers zijn van Chios naar Lesbos gehopt!

Kalimera! We waren er vroeg bij zondag, om 8 uur vaarde de ferryboot de haven van Chios uit richting Lesbos. En drie uurtjes later meerde we aan in de haven van Mytilini in Lesbos. Het is een drukte van belang, toeterende auto’s, toeristen, iedereen probeert zo snel mogelijk weg te komen uit de chaotische haven. Buiten de poort gaan we op zoek naar een autootje. Het viel niet mee. Hoogseizoen natuurlijk, we hoppen van de ene autoverhuur naar de andere. Gelukkig zitten ze allemaal dicht bij elkaar. Bij de zesde is het raak. Het allerlaatste autootje, wit en alles is met ronde vormen. Het is net een Eitje.Dus we hebben ons transport gevonden voor de komende dagen.

Dan gaan we op weg naar Kalloni, waar we onderdak hebben gevonden bij Carpe Diem Villa’s. Het Eitje scheurt als een grote, en binnen mum van tijd rijden we de hobbelige oprit op van ons tijdelijke onderkomen. Landelijk gelegen tussen de wijnvelden en de watermeloenen. De villa, ehuuum, was misschien ‘luxe’ veertig jaar geleden maar dat valt nu toch even tegen hoor. Vergane glorie. Maar het is te doen voor vier daagjes. Na ons gesetteld te hebben, gaan we lekker eten in Skala Kolloni bij de zee. En we kunnen al verklappen, ze kunnen op dit eiland beter koken dan op Chios.

De volgende morgen, na een heerlijke nacht vol met blaffende honden en kraaiende hanen staan we fris en fruitig op. We hebben er zin in hoor. Chris haalt een vers broodje en dan installeren we ons in Het Eitje voor een ontdekkingstocht van het westelijk deel van Lesbos. We vinden direct het eiland landschappelijk aantrekkelijker dan Chios. Het is veel groener. De weg langs de binnenzee brengt ons langs ontelbare olijfbomen, waterpoelen met zelfs steltlopers en witte reigers. Dan zien we weer hooiland, moestuinen afgewisseld met dan weer geiten, schapen of een paar paarden.

Het is meer dan 25 jaar geleden dat we in Skala Eresos waren en we herkennen dan ook helemaal niets meer. Wel een heel gezellig dorpje met een prachtig zandstrand. Hele leuke boulevard met gezellige taverne’s, hippe beachbars en coole koffiezaakjes. In eentje strijken we neer en kijken uit over de zee waar een stel sportieve toeristen een lesje aquagym in zee krijgt. Lachen!

We gaan weer verder, langs slingerende wegen met valleien met oleanders wordt het steeds droger, kaler en ruiger. De afslag naar links leidt ons naar het Petrified Forest Park. Laat dit toch dicht zijn. Balen. Dit is een uniek versteend woud, met meer dan 70 staande en liggende versteende stukken van bomen. Dit zijn Sequoia’s die door een vulkaanuitbarsting ooit met lava bedekt zijn. Nou, dan maar een paar fotootjes zo. We gaan dezelfde weg terug in ons Eitje, en nemen de afslag richting Sigri. Maar even later zien we langs de weg een aantal archeologen aan het werk. We stoppen en ze zijn een aantal bomen aan het blootleggen die net gevonden zijn omdat de weg verbreed wordt. Een gelukje dat we dit zagen, wat een engelengeduld moet je hebben voor dat werk. Met een penseeltje zijn ze bezig in de bloedhitte. Niks voor ongeduldige Pippie.

In Sigri, het vissersplaatsje stelt niet zoveel voor, belanden we in een taverne aan de haven. Het is daar een gezellige boel. We gaan binnen zitten, staat een harde wind op het terras en we zijn al helemaal verwaaid. Sfeertje is gelijk goed. Muziek van Nikos Papazoglou en we zijn gelijk helemaal in de stemming. Mijn Griekse Adonis begint met zijn ogen dicht hard mee te zingen. We zijn weer gelukkig.

 Later rijden we nog een mooie route door het binnenland terug naar onze ‘villa’. Het was weer een mooie dag. Even bijkomen!