Lentekriebels!

Klokslag 12 sta ik midden in mijn geboortedorp Hoornaar. Alleen! Zonder een Grieks lastpak! Vandaag is het 21 Maart, begin van de lente. Het begint ook wel te kriebelen bij iedereen, de winter heeft lang genoeg geduurd. Mensen maken vakantieplannen, en zijn bezig in de tuin. Bij de dieren is love in the air. Overal hoor je getjilp, gekwetter en gezang. Ik loop de Hoge Giessen op en spot een zwaan die daar statig rond drijft. Even later zie ik iets heel vreemds, de ogen van een krokodil loeren naar me vanuit het water. Een poes ligt lekker te slapen aan de waterkant, en aan de overkant stapt de Grote Zilverreiger parmantig in het rond.

Confronterend is het bord van de initiatiefgroep Binnenstebuiten. Een eeuwenoude polder gelegen tussen Hoornaar, Hoogblokland en Noordeloos, dreigt ten prooi te vallen aan een projectontwikkelaar. In deze polder die dus achter mijn geboortehuis ligt, heb ik de mooiste jeugdherinneringen. Spelen in het hooiland, boterbloemen plukken, slootje springen en visjes en waterspinnen vangen. Ik hoop dat het beetje natuur wat er over is in het Groene hart van Nederland behouden blijft.

Dan loop ik het Binnenstebuitenpad op, en maak een praatje met een aardige man die zijn hond aan het uitlaten is. Ik vertel dat ik hier geboren ben, dat ik de dochter ben van Jan en Hannie Groen.  Oh' maar die kende hij wel, zelf heette hij Vogelaar. Ehuum! Dus Pippie de Vogelaar staat te praten met Meneer Vogelaar. Is dit dan die leuke vogelaar die ik zoek? Nou, hij is wel een beetje oud om mee te gaan vogelen.....

Ik loop verder over het pad en de roep van de Grutto klinkt over de weilanden. Er loopt een paartje,die ik prachtig op de foto kan zetten. De Grutto is een oer-Hollandse weidevogel. Elk jaar is deze bedreigde vogel te vinden in onze weilanden, hij komt ieder jaar weer terug naar zijn geboortestreek. Langs het water beginnen de bermen wat leven te tonen. Een enkel geel bloempje van het speenkruid komt voorzichtig te voorschijn. En verderop het blad van het fluitekruid en de miniscule bloemetjes van het paarse hondsdraf.

Dan zie ik een blauwe reiger, hij is niet bang, met een hele enge blik komt hij recht op mij af. Maar dan kent hij Pippie nog niet, want ik kan nog veel enger kijken. En weg vliegt hij met zijn grote vleugels om verderop weer neer te strijken. Poeh! Poeh! Wat een belevenissen weer op het Binnenstebuitenpad! Alleen daarom al, mogen ze hier niks veranderen. Ik loop nog naar de Donk, en over de Oudendijk, langs mijn geboortehuis weer terug naar Suzi. Het was weer een mooie start van de Lente, in het landelijke Hoornaar!