Smokkelen tussen Nederland en België!

Vrijdag gingen we al vroeg op pad, want we moesten nog een stukje rijden voor we op ons startpunt waren. We gaan een uitstapje maken naar het buitenland. Moederlief heeft zelfs haar paspoort in de rugzak gestopt. Parkeren doen we deze keer bij Pannekoekenboerderij Het Smokkelaartje. Hiervandaan begint de smokkelroute die we gaan volgen. We zijn in het dorp Strijbeek, in de omgeving van Chaam. Ik heb nogal een levendige fantasie. Ik zie helemaar voor me, hoe diep in de nacht de smokkelaars hun vracht over de smalle bospaden vervoerden. Er hangt nog steeds een grimmige mysterieuze sfeer.

Er werd door heel veel mensen gesmokkeld. Dit blijkt uit het grote aantal rapporten ondermeer van de rechtbanken waar de gearresteerden berecht werden. Alles wat in België goedkoper was, werd naar Nederland gesmokkeld; suiker, elastiek, tabak, lampen enz. De spullen werden veelal op de fiets meegenomen in zakken aan het stuur, maar ook weggestopt in bijvoorbeeld holle zadels of onder de kleren. Uiteraard werden er ook zaken van Nederland naar België gesmokkeld. Vlees en vis waren erg in trek. Ook levende beesten werden de grens overgebracht. Jutezakken om de poten voorkwamen hoefafdrukken.

De route weet ons direkt te verrassen, we komen uit bij het Goudbergven, in één woord betoverend mooi. Heuvelachtig, de weerschijn van de bomen in het ven, hoe mooi moet het hier in de zomer zijn, als de heide bloeit. Ook een stuk vlonderpad, drassig gebied met mysterieuze bomen. We komen langs de 'verdwenen grenspaal'. Tijdens de aanleg van het ' smokkelpad ' werd er een grenspaal teruggevonden, die jarenlang zoek was. De grenspaal was volledig verdwenen omdat hij door de jaren heen, met zijn gewicht van ruim 600 kilo, in de grond was gezonken. Grenspaal 216B is een tussengrenspaal die daar geplaatst werd in de jaren 1843/1844.

Het is een grauwe grijze dag, jammer voor de foto's maar hopelijk geeft het toch een beetje een indruk van de mooie Brabantse natuur. We zoeken een plaatsje om uit de wind te zitten, we hebben zin in thee. Dan komen we uit bij Het Heilig Hart Kapelletje.  De deuren staan uitnodigend open, er staat een mooi bankje om even te rusten en thee te drinken. Even later horen we allemaal geluiden en komen er twee Belgen aan , die een houten kunstwerk bij het kapelletje neer komen zetten. Na een praatje met  de mannen , gingen wij er weer vandoor. Want we hadden nog een paar kilometertjes te lopen voordat we weer in Nederland waren.

Flink de pas er in gezet, we komen over modderige weilanden, statige lanen en nog bij een prachtig ven. Met een beetje een lugubere naam Zwartgoorven. In dit gebied gaan we vast nog wel een keer wandelen. Deze keer hebben we ons keurig gedragen. We hebben zelfs geen slokske drank gesmokkeld naar België!