Van Monemvasia naar Neo Itylo……

Woensdag 27 Oktober

Weten jullie dat je zeeziek kan worden in een camper? Het is echt waar…..🤢😅 Heel de nacht dat geschommel door de harde stormachtige wind…..en ik heb helaas geen zeebenen. Dus lichtelijk misselijk….ik dus, Griekse Adonis heeft nergens last van natuurlijk, besluiten we toch naar Monemvasia te lopen. Monemvasia de niet te missen 300 meter hoge zeerots met de verborgen Byzantijnse kasteelstad, onaangetast door de tijd, hebben we vorig jaar ook al bezocht. Maar een gemist deel van de benedenstad moeten we nog bezoeken om de beleving compleet te maken.

Terug bij de camper besluiten we in de middag toch te vertrekken. Door de wind worden de plannen voor dit gebied weer uitgesteld……goed voor een volgende keer. We rijden in één ruk naar het bij vele camperaars bekende Boza Beach. Er staat deze keer alleen één buscamper van de aardige Duitsers Helmuth en Monica. En wat heel belangrijk is weinig wind……en als bonus super goede Wifi.

Donderdag 28 Oktober

Beetje lanterfanten op Boza Beach!

Vrijdag 29 Oktober

De ochtend begon rustig, de middag werd onrustig en de avond was fantastisch. Rond de klok van vier arriveren er een paar knullen, de muziekknop gaat op blèren en wij worden onrustig…..Even water tanken en wij zijn vertrokken. Bij Molai tanken we nog gas en in Skala doen we boodschappen. Het idee was om op de parking te gaan staan bij het beroemde scheepswrak vlakbij Gythio. Brrrrr! Niks voor ons…..het staat al redelijk vol, modderig en onrustig met gewone auto’s. Net voor de avond valt nemen we de volgende afslag naar Selinitsa Beach…..helemaal prima. Het is er heerlijk rustig alleen een Frans busje met een kampvuur op het strand en Jean-Paul die op zijn gitaar tokkelt. Monica de Zwitserse partner van de muzikale Fransman nodigt ons uit voor een drankje bij het kampvuur. En een fantastische avond volgt……

Zaterdag 30 Oktober

Griekse Adonis was al vroeg in de benen, hij klautert een berg op en maakt voor mij nog een foto van het beroemde scheepswrak Dimitrios. In 1980 werd het schip Dimitrios verlaten door de eigenaren omdat het bedrijf in financiële nood verkeerde en het schip had ook nog mechanische problemen. Het strand van Selinitsa was niet de oorspronkelijke lokatie waar het schip werd achtergelaten, maar bij een storm dreef het naar deze plek……waar het een bijzondere toeristische attractie werd in de loop der tijd.

Na afscheid genomen te hebben van het leuke Frans/Zwitserse stel rijden we Ghythio binnen. Gythio is één van de toegangspoorten tot het dramatische schiereiland Mani. We tuffen langs de lange boulevard de stad uit. Net voorbij Camping Mani Beach zijn kilometers lang de gevolgen zichtbaar van de allesverwoestende bosbrand die hier een paar maanden geleden woedde. Hymerke neemt de kortste weg richting Areopoli, en we eindigen aan de strandboulevard van Neo Itylo. Ons niet geheel onbekend, want twee jaar geleden verbleven we hier vlakbij in Karavostasi.

Leuke plek, als ik het camperraam open kan ik de zee bijna aanraken. Later lopen we nog een rondje door Neo Itylo…..De octopus hangt te drogen bij The Black Pirate, een bekend restaurant in het kleine vissersdorp. Het voelt weer goed om in Mani te zijn….

Als voorbijganger heb je drie dagen nodig om Mani te zien. Als bezoeker heb je drie maanden nodig, maar om de ziel van Mani te leren kennen heb je drie levens nodig…..

Zondag 31 Oktober

Itylo, één van de oudste dorpen van Mani. We dwalen al vroeg door de labyrintachtige straatjes. Aan de rand van het dorp hebben we een prachtig uitzicht over de baai en het klooster van Dekoulou. Het dorp was vroeger verdeeld over twee familiegroepen. De Stephanopoli in het hoger gelegen deel van het dorp en de Itriani eronder. De Itriani beweren af te stammen van de beroemde Italiaanse familie, de Medici. Er wordt beweerd dat leden van de Medici die in Naphlio woonden, naar Itylo verhuisden toen de Ottomanen in de 16e eeuw de macht overnamen.

Echt een mooi dorp om door heen te dwalen, heel authentiek nog…..We brommen weer naar beneden en rijden nog even naar het kleine cosmopolitische Limeni……veel Atheners brengen hier een weekend door.

Limeni, een strook aards paradijs met stenen huizen tot aan het water. Het kleurrijke dorp met zijn oude gerestaureerde stenen woontorens en zijn beroemde (dure) vistaverne’s…..Een plaats waar geschiedenis, natuurlijke schoonheid en tradities harmonieus met elkaar combineren. Hier staat ook het vierverdieping tellende torenhuis van de historische familie Mavromichalis. Het huis is gebouwd rond 1762, door de vader van Petrobay Mavromichali, die de heerser was van Mani en leider van de Nationale Revolutie in 1821. Hij was de laatste “Bey van Mani”, hoofdman en commandant van de Spartaanse strijdkrachten en later premier van Griekenland.

’s Middags nog een bezoekje bij Nederlanders die hier wonen en die we twee jaar geleden hebben ontmoet. Later neemt Griekse Adonis nog een laatste duik in de hemelsblauwe zee……

Maandag 1 November

De ochtend begint vroeg……eerst vis kopen bij Nikos de visser. Twee jaar geleden schreef ik er al over…..Als Nikos terugkeert van het vissen in het haventje wacht daar nog steeds zijn vriendin met smart op hem. Ze verschalkt graag een visje en even later is ze weer met een grote duik verdwenen……wat is ze mooi, die zeeschildpad!

Daarna klimmen we op ons scheurijzer en scheuren naar Areopoli. Boven het stadje torent de broeierige berg Kouskouni uit. Het stadje is gebouwd in een sobere stijl die perfect is afgestemd op het unieke landschap van Mani. We wandelen langs het centrale plein waar het standbeeld staat van Petros Mavromichalis, de laatste Bey van Mani. De oude Maniots zijn een fel en trots volk…..afstammelingen van de Spartanen.

We dwalen een poos door de smalle geplaveide straatjes, bewonderen de huizen met de versterkte torens, vangen een glimp op van verborgen tuinen. Wat een aangename sfeer….Met een nog warm brood en lokale tomaten keren we terug naar ons huis op wielen. Het was een prachtige zonnige dag……het contrast kon later niet groter zijn. ‘s Avonds stort het weer van de regen……