De Naad van Brabant!

Zondag 3 Mei

Mijn wandelmaatje komt uit de eigenwijze Kuizen Familie.  Die naaien d’r eigen naad, wordt er altijd geroepen. Nou, dit oudste exemplaar ook hoor. Maar wat had ze het weer goed voor elkaar, ze had weer een geweldige wandeling samengesteld. We gingen de ‘Naad van Brabant’ maar weer eens ontdekken. Dit natuurgebied de Langstraat ligt tussen Waalwijk en Waspik.

Door de bijzondere kwaliteit en samenstelling van het kwelwater dat hier op ‘de Naad’ uit de grond komt en de verschillende bodemtypen die hier bij elkaar komen, zijn hier zeer bijzondere planten aanwezig. Hierdoor is ook een rijk vogel en dierenleven ontstaan.

Ik parkeer Suzi schuin in de berm, Moederlief zat al te gillen dat we in de sloot zouden belanden. Nou, we stonden daar prima. Wat direct opvalt aan het landschap zijn de lange smalle percelen grond van elkaar gescheiden door bomen en sloten. Dit noemen ze een Slagenlandschap. Aangenomen wordt dat dit ontstaan is, doordat iedere erfgenaam een deel van de grond erft, waardoor de gebieden steeds smaller worden.

Bloeiende meidoorns verspreiden hun bedwelmende geur, in het zuivere water piepen de knoppen van de Witte Waterlelie door het wateroppervlak. Ik ontdek ook nog een soort geel isolatieschuim op een boom, het is de zwavelzwam. In het Engels heet deze zwam Chicken of the Woods, omdat hij naar kip blijkt te smaken. Onze eerste uitdaging is een verrot knuppelbruggetje. Moederlief staat in een vloek en een zucht al aan de overkant. Een man staat ons in de gaten te houden, die dacht die twee Mutsen liggen zo in het water te spartelen. Maar dat ging niet gebeuren, ik zwaai hem vriendelijk gedag.

Een stukje door een smalle eikenlaan, en we komen uit bij het Halve Zolenlijntje in Sprang Capelle. Langs dit fiets en wandelpad is een bijzonder kunstproject geplaatst, genaamd Het Koffijhuis. Het werk is uitgevoerd in staal met een coating van gemalen koffieprut. Je kunt het zelfs ruiken, het Aroma komt je werkelijk tegemoet.

Door een leuk pad met bermen vol fluitenkruid lopen we richting Den Dullaert. In de sloot zien we de vallen voor de Muskusrat, in België wordt het beestje ook wel waterkonijn genoemd. Ze brengen veel schade toe aan oevers en dijken met meterslange gangenstelsels. Via een pracht van een knotwilgenlaan komen we aan in een bijzonder gebied.

Het was crisis in de jaren dertig van de vorige eeuw. Veel werkelozen, in die periode geldt de Werkverschaffing. De ontginning van Den Dullaert in Sprang Capelle gebeurt via de Werkverschaffing. Levensverzekeringsmaatschappij ‘Utrecht’ heeft het oog laten vallen op de braakliggende grond tussen de Winterdijk en de spoorlijn. Na ontginning kan dat best wat opbrengen. Werklozen, vooral schoenmakers uit deze regio, kunnen voor 24 cent per uur aan de slag. De eerste schop krijgen ze, de volgende moeten ze zelf betalen.

Nu vele jaren later lopen wij rond in dit bijzondere natuurgebied. Het gebied bestaat uit weilanden, bomen en zes petgaten, omzoomd met rietkragen en biezen. Een petgat is ontstaan door het steken van turf, wat zich later vult met water. Een reiger staat loerend tussen het riet. Tussen de biezen het paars van de Echte Koekoeksbloem. Opeens valt mijn oog op twee zonnende moerasschildpadden. Ze zijn een beetje ver weg, maar duidelijk is te zien dat het gaat om de Geelbuikschildpad. Dit zijn exoten en sinds 2016 zijn ze op de zwarte lijst geplaatst van verboden diersoorten. Ze kunnen groot en erg oud worden en leven in het water en op het land. Maar in ons koude kikkerland is het te koud voor ze om zich voort te planten. Mensen hebben deze twee pracht exemplaren dus gedumpt in Den Dullaerd.

Over het jaagpad langs het Zuidelijk Afwateringskanaal steken we de weg over bij de sluisbrug. Daarvoor zien we nog een zorgzaam ouderpaar, die het druk hebben met hun vier kuikens te voeden en te beschermen. Het is leuk om deze Canadese Brandganzen een poosje gade te slaan. Dan slaan we rechtsaf een graspad in en horen we tot slot aan het einde van onze wandeling, de roep van de kieviet over de weilanden schallen.