Ommetje Leemkuilen!

Tegen tienen arriveren we bij Café de Hooikar, net buiten het centrum gelegen in het Brabantse Gilze. Het is een gure dinsdagmorgen maar we hebben er weer zin in. De parking is al vol met auto’s van fanatieke golfers op leeftijd. Want net naast de kroeg, ligt het Golfpark Weilenseind. Wij steken de weg over en volgen de pijlen van de route Ommetje Leemkuilen. We laten ons zoals altijd gewoon weer verrassen met wat er op ons pad komt.

Het eerste wat ons opvalt is een verkeersbord wat ons waarschuwt voor loslopend vee. De laatste weken werd ik helemaal gek van mijn Griekse Adonis. Hij was hard aan het studeren voor zijn camperrijbewijs C1. Dus bij elk verkeersbord wat we tegen kwamen werd de betekenis aan me uitgelegd. Gek werd ik ervan. Maar die schat, heeft het wel gehaald! Bravo!

Onze eerste stop is bij de Heilige Donatus. Dit kereltje was de beschermer tegen storm, hagel, donder en bliksem. Moederlief ging even in de oude stal koekeloeren maar daar was niet veel te beleven. We slaan linksaf, lopend langs een aantal boerderijen komen we uit bij een oude steenfabriek. De fabriek is gebouwd in 1890 en sinds 1991 gesloten. Hele dorpen zijn gebouwd met de stenen uit deze fabriek.

De leem die nodig was voor het maken van de stenen werd in de omgeving gestoken. Dit is nog duidelijk te zien aan de lager gelegen percelen ten oosten van de fabriek. Wel bijzonder  om te zien hoeveel verschil er in hoogte is tussen de akkers. Een zwaluwtil staat te wachten totdat de huiszwaluwen weer terug zijn van hun overwintering in warmere oorden. Voor de boeren breken weer drukke tijden aan, ze zijn volop in de weer met reusachtige landbouwmachines. Ze hebben nu geen tijd om een vrouw te zoeken.

De hommels zweven boven de paarse dovenetel, dit zijn altijd één van de eerste wilde bloemen die tevoorschijn komen na de winter. En ook het geel van de paardebloemen is weer prachtig om te zien. Aan het einde van een pad, worden we verwelkomd door een gezellig knorrend varken. Wij begonnen ook te knorren, want we kregen honger. Op een wankel bankje in gezelschap van een bleek zonnetje was het toch genieten.

Langs de drukke Langenbergseweg was het een klein stukje afzien, maar gelukkig mochten we al snel weer de drukte verlaten. Aan de achterkant van schapenboerderij De Schaepsdyck schiet ik een prachtige foto van een schaap. In 1866 waren er in Gilze 12 schaapskuddes van gemiddeld 60 schapen. Over de Herdersweg, dit was vroeger de weg waar de herder met zijn schapen naar de heidevelden ten zuiden van het dorp liep, lopen wij langs de bemoste bomen richting de Schaapsdijk. Boven ons is een helicopteroefening bezig. Vlakbij ligt de grootste militaire luchtbasis van Nederland namelijk vliegbasis Gilze-Rijen.

Het laatste stuk van dit ommetje lopen we over een weggetje met bijzondere verkeersborden. De ene waarschuwt voor overstekende golfers en de andere voor overvliegende golfballen. Gelukkig komen we veilig uit op het parkeerterrein zonder bult op ons hoofd. Want we zagen toch heel wat gestumper en misslagen toen we langs liepen. Maar in dit gebied komen we zeker weer terug, hier valt voor ons nog veel te ontdekken.