Pippie, de Koeienfluisteraar!

Rode neus of niet, wandelen zullen we. Dus woendagochtend liep ik samen met Moederlief door het oude deel van Gilze het dorp uit. Hier staan enkele prachtige panden te pronken in de ochtendzon. Langs een rustig pad vol met wilde bloemen en uitzicht over de aardappelvelden komen we uit op een doorgaande weg. Er staat een groot bord van Hoeve de Lakenvelder. Ik zie een leuk bankje met uitzicht over een weiland, er graast een kudde, en  hoe kan het ook anders, Lakenvelders natuurlijk.

We zijn duidelijk op het platteland, koeien en nog eens koeien. Maar zonder koeien zou ons landschap niet Nederlands zijn. De oeros was de voorloper van onze melkkoe. De koeien zoals we ze nu kennen zijn voor het eerst 5000 jaar v. Chr. in Nederland gezien. Het wordt jullie vast al duidelijk wie vandaag de hoofdrol speelt in dit vertelsel. De Koe!

We drinken ons theetje op dit leuke plekje en ondertussen probeer ik een hechte band te smeden met deze blije koeien. Ik fluister ze aardige koosnaampjes toe, maar komen doen ze niet, dan roep ik heel wat harder en ze kijken verstoord op. Er staat er ééntje al een half uur water te lurken. Die heeft nadorst van gisteren, roept Moederlief uit. Ik vind de Lakenvelders wel één van de mooiere rassen, ze hebben een witte band om hun middel. De band lijkt op een laken dat over het dier ‘gegooid’ is, vandaar de naam Lakenvelder.

Mijn gespring langs het weiland heeft de aandacht getrokken van de nieuwsgierige koeien en ze komen even gezellig kijken. Ik heb even een goed gesprek met ze en een fotomomentje. Daarna gaan ze al plassend en poepend verder met grazen, iedere dag wel 100 kg, veel hé. In Nederland leven wel 1,5 miljoen melkgevende koeien, die iedere dag 25 liter melk geven.

Wij gaan weer verder over het Geuzenpad, in de verte roept een boer en de hele kudde komt langzaam in beweging en gaat richting stal. Het zijn sociale dieren en ze leven in groepen. Aan het einde van het pad slaan we linksaf en lopen langs de rand van de Chaamse bossen. Schaduw is welkom, de zon begint te branden. Een man op een ligfiets passeert ons, hij is op fietsvakantie. De koetjes kijken ons liggend in de wei kauwend na. Een koe ligt wel 9 tot 12 uur per dag, die tijd wordt besteed om te herkauwen. Wat ook een leuk weetje is, is dat de koe maar twintig minuten slaapt per dag en dat ze allemaal verschillend zijn want ze hebben een uniek vlekkenpatroon. 

Via een zandpad genaamd de Leemkuilen komen we weer uit in Gilze. Ik moet eerlijk bekennen dat fluisteren met koeien niet echt iets voor me is. Koeien zijn onverstoorbaar en luisteren doen ze ook niet. En ze zijn ook nog moeilijk om op de plaat te zetten. Ik raakte er helemaal gestresst van. Dus het wordt nu tijd om een koe te gaan knuffelen, dat blijkt heel ontspannend te zijn.🐄🐄🤔 Tot de volgende keer!