Rhodos-stad en Anthony Quinn Bay!

Vandaag was een dag vol contrasten. Maar laat ik bij het begin beginnen. Vanochtend zijn we eerst naar een andere kamer verhuist want anders had mijn Griekse Adonis een moord begaan. Naast ons een stel oervervelende pubers die nogal zachtjes uitgedrukt erg lawaaierig waren. Maar nu zitten we op een betere plek, waar het rustig is. Het hotel wordt trouwens uitgebaat door vreselijke aardige mensen, die echt hun best doen om het naar je zin te maken. En een leuke bar dus genoeg praatjes te maken voor Chrisje, en ik een goede Wifi om te schrijven.

Rhodos-stad gingen we ontdekken, een prachtige oude stad maar jammer genoeg compleet verziekt door de toeristen. Op Rhodos leven ze echt van de toeristen, dus het is ook te begrijpen dat iedereen probeert een graantje mee te pikken. We parkeren aan de haven en lopen de oude middeleeuwse ommuurde binnenstad binnen. We zijn verbijsterd,als je ziet hoe druk het nu al is dan moet dat gewoon verschrikkelijk zijn in het hoogseizoen. Maar als je verder kijkt kun je nog een aantal mooie plekjes ontdekken. Natuurlijk het Paleis van de Grootmeesters en de Ridderstraat met zijn paleizen van de johannieterridders. De indrukwekkende vestingwallen en de Mandráki haven met de imposante zuilen met bovenop de herten die de ingang van de haven bewaken.

Nadat we genoeg van de drukte hadden, reden we langs de drukke kustweg richting Faliráki. Dit was nog schokkender. Faliráki is de meest miserabele creatie in de toeristische sector van Rhodos. Dertig jaar geleden stonden hier alleen wat vissershutten aan het haventje, en nu passer je de ene hotelkolos na de andere. Maar nadat we wat verder langs de kust naar beneden zakte vonden we toch een paar pareltjes. We reden per ongeluk een weggetje in en kwamen bij een verlaten klooster. Er waren geen nonnen meer, maar des te meer pauwen. Er liepen er wel meer dan honderd en de roep van de pauwen hoorde je in de wijde omgeving. Na dit een poosje geobserveerd te hebben, sloegen we het weggetje in omhoog naar een kerkje op een heuvel. Het uitzicht was prachtig en Anthony Quinn Bay lag onder ons in de diepte.

Daar wilde ik naar toe natuurlijk, en we werden niet teleurgesteld. Het is een idyllische baai waar je op kiezels of rotsplateaus kunt zonnebaden. De baai is genoemd naar Anthony Quinn, de film' De kanonnen van Navarone' is op Rhodos in 1960 opgenomen met Anthony in de hoofdrol. Na een kleine wandeling langs de baai , waar we ook nog tussen de rotsen een aankomend actrice hebben gespot. Ze stond allemaal selfies te maken in zeer uitdagende poses. Waarschijnlijk gaat ze niet in een filmklassieker spelen maar in een ander genre films. Morgen gaan we richting het 'wilde' zuiden. Dat past beter bij ons!