Wandelend van Gorinchem naar Fort Vuren!

Afgelopen week had de winter hopelijk zijn laatste stuiptrekking. Iedereen bleef binnen, alleen de schaatsliefhebbers waagden zich naar buiten in de ijzige kou. Ik had me in mijn hol teruggetrokken, ik kwam alleen naar buiten om naar mijn werk te lopen. In 1985 toen ik Chris leerde kennen was het ook zo ijzig koud, hij ging naar buiten met nat haar en al zijn krullen waren bevroren. Ik vergeet nooit meer de verbijstering op zijn gezicht toen hij aan zijn haar voelde. Maar een zondag was het ineens een beetje voorjaar. En dat kwam goed uit, want we kregen bezoek van vrienden Jan en Annet. En we wilden gaan wandelen van Gorinchem naar Fort Vuren.

We parkeerden Suzi aan het begin van de dijk naar Dalem. Het is druk met wandelaars en fietsers. Als de zon schijnt trekt iedereen erop uit. We passeren de oude sluizen bij de Dalemsche Geul, een bijzonder monument. Even verderop staat een dijkhuisje, Chris loopt voorop en begint te wenken dat we snel moeten komen. Hij wijst naar het raam, en tot mijn grote verbazing staat in de vensterbank in al zijn glorie een knuffelvarkentje. Het varkentje staat zijn eigen te koesteren in het zonnetje. Hilarisch gezicht, we zien toch altijd wel weer iets bijzonders.

We lopen lachend verder over de Merwededijk. Net voorbij Dalem verandert de rivier de Merwede in de Waal. Aan de overkant ligt het pittoreske Woudrichem. De honden en hun baasjes hebben plezier op de rivierstrandjes. Aan onze linkerhand, passeren we een hele kolonie roeken, die hoog in de bomen hun nesten hebben gebouwd. Dan komt Slot Loevestein in ons vizier,statig en grimmend, uitkijkend over de rivier. Aan de andere zijde lieflijke dijkhuisjes. Dan belanden we op het terras bij Fort Vuren en koesteren we ons in de bleke zonnestralen. Ons eerste terrasje in 2018 hebben we te pakken.

We lopen dezelfde weg weer terug over de dijk. Een zwarte kraai zit trots bij zijn prooi te krassen. De arme muis heeft het niet overleefd. De kieviten zijn druk aan het nestelen en hun roep klinkt over de weilanden. Even verderop ligt de Woelse Waard met middenop een bijzondere vogelverschrikker. Het beginpunt komt weer in zicht.  Het wordt tijd om een glaasje te gaan drinken en een lekkere pasta te gaan bereiden.Met op de achtergrond de muziek van Lucio Battisti, werd het later en later. Gezelligheid kent geen tijd!